Ze zaten met hun tweetjes in een
doos, vergezeld door een hoop hard, oud brood, hun overlevingsrantsoen als het
ware,… Het dodenstation werd gebeld maar we waren gelukkig
net op tijd om hen ook deze ellende te besparen,… Het was al voldoende voor deze
kleine hummeltjes,… Jonge pupjes, het prille leven,… Het is hier
gewoon dagelijkse kost, het is hier heel normaal, maar het is niet normaal
!! Het zou zo mooi zijn mocht er eens verandering in komen, maar de
omkanteling is traag en soms heel erg ver te zoeken,… Je ziet wel
veel jonge mensen mee vechten met ons, vele ouderen ook, maar het weegt helaas
niet op tegen de wreedheid die we elke dag moeten ervaren,... We
strijden verder, en dat zonder twijfel, maar soms denk je wel eens, waarom kan
een Europees land als Spanje gewoon niet tegen deze wreedheden
ingaan? Sterilisatie of castratie is bij de gewone Spaanse man een taboe, een
verminking, het macho gedrag blijft en kent geen grenzen,
niettegenstaande duizenden wegwerp puppy’s wreed aan hun einde
komen,… Een opgehaalde schouder is dan hun antwoord, het zal hen
worst wezen,… Gelukkig maakten wij in onze 18 jaren lange strijd
toch al een verschil, we redden wereld per wereld, en steriliseren en aborteren
om nog meer leed tegen te gaan,… Het begin is er, we maken een
verschil,… Enfin, Fernan en Federic zijn gered,… Twee pups uit een
ongetwijfeld grote familie,… Zij zullen niet moeten ondergaan wat anderen moeten
lijden,… Twee werelden gered,… Als je zo niet denkt hou je dit hier
niet vol,… Met volle borst vooruit en morgen gezond weer op
!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten