Ik was dan ook zo blij met het nieuws , een paar dagen geleden, dat een adoptie-kandidaat zich aandiende. Ik wachtte in spanning af naar het verloop van de procedure.
Deze morgen kwam het verdict. Met ongeloof en spijt staarde ik naar het scherm. De adoptie kon niet doorgaan. Maar naast het verdriet voelde ik ook trots. Trots op de man of vrouw die deze beslissing heeft genomen. Trots op de moed en integriteit die deze persoon heeft getoond. Want Floyd, deze mens heeft aan jouw geluk en welzijn gedacht. Allemaal willen we voor jou een warme, veilige thuis waar je als een echt gezinslid wordt gekoesterd.
Lieve Floyd, het wachten gaat verder. Zo graag zou ik mijn armen om je heen willen leggen en je toefluisteren dat alles goed komt. Maar ik woon hier, en jij daar. Ik beloof je dat ik elke dag naar je foto zal kijken, zo hard zelfs, dat je haast moet voelen dat ik aan je denk.
Het ga je goed grote jongen,
Ann Van Impe en ace hondje Chanty
Voor meer gegevens over Floyd klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten