Het gebeurd de laatste jaar regelmatig, als
we met Brussels vliegen is er te regelmatig “iets”
Het ergste is dat de hondjes al op weg zijn
naar het vliegtuig en wij vaak al terug op weg terug naar onze
refugio,…en dan gaat de telefoon,..“Fabienne, tenemos un problema”,….en daar
gaan we dan,..”
Dan moeten we de hondjes terug halen en
kunnen ze niet mee, of ze sturen een verkeerd vliegtuig waar geen zuurstof in
aanwezig is, of zoals vandaag de staking in
Brussels, …Alle hondjes moesten vandaag weer terug naar huis, terug naar hun
kooi, en dan breekt telkens ons hart,…dat komt hard
aan,…
De vrijwilligers die dan speciaal een duur
ticket kopen om hondjes mee te nemen, huilen van verdriet, ook hun
eigen hondje kan dan niet mee, …
Het geeft ons zoveel stress en verdriet dat
je als een leeg vat thuis komt en helemaal op bent,..maar goed, het is niet
anders, je kan er niets aan doen.
Hoe diep het je ook raakt om hen weer in een
kooi te zetten, om de adoptanten te moeten bellen dat de hondjes vandaag niet
aankomen,..
Onze medewerkers, vrijwilligers maar weer
eens verwittigen,..het is echt niet te doen,…
De triestige blik van de mensen die dan
zoveel moeite doen om speciaal over te vliegen en dan met lege handen naar huis
moeten,..
De traces die we helemaal opnieuw moeten
maken en betalen,..ze staan niet stil wat wij moeten doen om een vlucht helemaal
netjes in orde te hebben,..
Daar wordt zelfs niet over gesproken,….het
valt ons erg tegen maar we moeten door, telkens opnieuw he,..
Niet naar achter kijken maar
morgen opnieuw proberen,…op hoop van zegen !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten