Bruno is een flinke podenco, die sinds jaar en dag leefde aan de rand van de golf in Mijas Campo.Een gelukkige hond die elke dag zijn eten kwam ophalen en dan vrij als een vogel weer verdween, de vrijheid in, de natuur in.Hij galoppeerde altijd als een stoere bink: krachtig en vol levensmoed weer zijn bergen in, tot het stipje ons liet weten dat ie weer weg was.Elke dag kwam ie weer, soms met gezelschap, soms alleen. Stoer en sterk en altijd overtuigd van zichzelf. Hem aanraken of strelen, kon je niet. Bruno was schuw voor de mens. Hij was vrij in het wild geboren en getogen en wilde dat ook graag zo houden!Tot op een dag hij in een val liep, gemaakt door de plaatselijke dames, die het zo erg en zielig vonden dat hij zo eenzaam moest leven. De angst dat de hondenvangers hem zouden vangen en in het dodenstation gooien hebben hen er toe aangezet hem te vangen, wat ook gebeurde! Het stukje spek kostte hem zijn vrijheid!Zo kwam hij bij ons terecht nadat hij eerst ergens vastgehouden werd en men van hem een salonheld wilde maken, wat bij Bruno helaas niet lukte! Heel de dag probeerde hij actief te ontsnappen naar zijn roots en uiteindelijk werd onze hulp ingeroepen en kwam Bruno bij ons terecht.Bij ons werd hij in een hok gezet, medisch helemaal in orde gebracht, gechipt, gevaccineerd, getest en alles wat moet gebeuren, tot grote ergernis van Bruno die een onmetelijke hekel had aan elk van ons. Hoe lief we ook waren, hoe intens we hem ook wilden leren wandelen, of socialiseren met de mens, als hij je zag keek hij door je heen, werd ie triest en at minder en minder. Zijn felle, levendige, vreugdevolle, bruine kijkers verloren alsmaar meer en meer licht.Zijn stoere podencolijf werd tenger en zijn spieren werden zwak. Zijn levensmoed ebde dag na dag weg.Vaak heb ik gedacht: is dat nu rescue? Is dat wat we voor Bruno willen? Het deed me zo een hartpijn hem zo te zien aftakelen in een kooi terwijl hij streetwise, stoer en intelligent genoeg was om te overleven in de vrijheid. Bruno was overgelaten aan ons tot ik hem op een dag van plaats veranderde, hopend dat hij daar misschien gelukkiger zou zijn. De ochtend nadien was er geen Bruno meer. Hij was ontsnapt uit zijn nieuwe hok, had de ijzeren draad doorgebeten en weg was ie! En nu?Bruno was vrij. Wat doen we? Waar is ie? Wat gaan we doen?Een dag later belde de dame, die hem binnengebracht had, ons op met de melding: “Fabienne, Bruno is terug thuis! Vanmorgen was ie er weer om zijn eten te halen!"Ongelooflijk maar waar, kilometers en kilometers heeft ie naar zijn berg afgelegd, puur instinctief en zonder ongelukken heeft ie weer zijn “THUIS” gevonden.Stoer loopt ie weer weg tot hij nog een stipje is, dat ons zegt dat ie ver in de bergen is. Elke dag komt ie zijn prakkie halen.Wantrouwig kijkt ie naar de mens. Stoer en fier als een gieter is hij weer die bink van weleer: vrij en vrolijk!Is het goed om wilde honden te vangen?Hebben ze een kwaliteit van leven in een asiel?Dat vraag je je af. Waar halen wij het recht hen hun vrijheid te ontnemen? Dat leggen de wetten ons op, maar ik ben van mening dat onze Bruno en velen van zijn mede lotgenoten beter af zijn enkele jaren minder lang te leven maar gelukkig en vrij als een vogel op hun berg, hun thuis!Bruno's ogen staan weer sprankelend en overtuigend trots. Hij schittert weer als een ster, is gelukkig en vrij…Vrij als een vogel in de lucht…Misschien is hij minder lang op deze wereld, maar dan wel als een heel gelukkige hond. He did it his way en wie zijn wij mensen dan om deze dieren dit te ontnemen?Het gaat je goed Bruno. Leef zoals jij wilt leven: kort en krachtig, maar met alle moed en wil die je zelf wilt…
Dank voor dit prachtig en wijs relaas! Dit brengt mij terug naar de tijd toen ik mijn eerste Ace hond uit Malaga adopteerde. Kira, mensenschuw in zichzelf getrokken, helemaal gesloten t.o.v. van mensen. Na drie maanden als een uitgebluste hond mee te tsjokken is zij in Beveren gaan lopen. 14 dagen lang hebben wij haar vanop een heuveltje met verrekijkers kunnen volgen. Zij liet zich niet door ons benaderen. Had zelf nesten gemaakt in het wild, we hebbe resten van patrijzen gevonden die zij gevangen had aan een beekje. Wij waren vreselijk ongerust over wat er allemaal met haar zou kunnen gebeuren. Het ergste is dan ook gebeurd! zij werd bij het oversteken van de weg geraakt door een auto en op slag gedood. Maar nooit zal ik die 14 dagen vergeten hoe prachtig, vrij en vrolijk zij in de vrije natuur rende. Weg was de lusteloze, ineengezakte hond. Zij heeft die veertien dagen het geluk gevoeld dat zij al zo lang gemist had! Dank Ineke, dit is een "must read" artikel.
BeantwoordenVerwijderen