Twee jaar geleden was Icaros het hondje van een gezinnetje, huis, kinderen en een normale gang van zaken.
Hij was de grote speelkameraad van het zoontje en de altijd vrolijke noot in de familie. Op een dag kwamen de verhuiswagens aanrijden,alle drukte om hem heen begreep hij niet en de tranen van de grote baasjes nog veel minder!
Enkele dagen later reden verhuiswagen, baasjes en de kinderen weg. Hij bleef alleen ?THUIS? achter?
Sedertdien wacht Icaros elke dag aan de voordeur, nu twee lange jaren. Ondertussen kwamen er al twee families in het huis wonen, ook Engelse mensen. Voor Icaros bleef de deur dicht, maar hij gaf niet op, dacht dat ze straks toch wel om hem zouden komen.
De mensen in de buurt hadden Icaros niet lief: hij werd vaak getrapt of bijna dood gereden. Door ??n van de mensen werd hij in de straat behoorlijk geslagen, maar dit weerhield Icaros niet om trouw te blijven wachten op zijn baasjes.
Een jaar geleden werd ie enkele dagen niet meer gezien en dachten mensen: Oef, hij is weg, maar toen werd ie gevonden in een dicht bijzijnde goot, helemaal in elkaar gekrompen. Hij had een gebroken poot, maar wilde van de mens niets meer weten, liep sindsdien weg en grolde naar je als je hem eten bracht. Met man en macht werd geprobeerd hem te vangen, maar het lukte niet.
Elke morgen zat ie weer aan de poort, schichtig om zich heen kijkend, hij werd hoe langer hoe angstiger van mensen, maar had de moed nooit opgegeven dat zijn baasjes straks weer terug zouden komen. Tot vorige week. De buurman had iets tegen het hondje en stuurde er zijn gevaarlijke hond op af, die Icaros stevig te pakken nam, maar Icaros kon ontsnappen. Toen Icaros hem nog wist te ontsnappen, belde ie het dodenstation. Zij kwamen met hun ijzeren middelen, maar ook hier wist hij aan te ontsnappen.
Toen wij dat hoorden, zijn wij hem gaan zoeken. Hij was nergens te vinden. Het regende hevig en het waaide sterk in het kleine straatje. We zochten en zochten tot we op een moment een klein wit opgerold hondje zagen liggen in de hoek van een verlaten terrein. Hij lag daar te bibberen in de gietende regen, keek ons zelfs niet aan en de regen overgoot zijn ellende, zijn pijn, zijn wanhoop...
We hebben hem dan bijna weerloos kunnen vangen. Hij schreeuwde bij de eerste aanraking en wilde ons bijten, wilde eigenlijk niet mee, maar hij gaf op. Hij gaf zich over aan ons en ging mee, recht naar de dierenkliniek.
We kunnen hem niet aanraken, zijn vertrouwen is weg, zijn hart is gebroken, zijn lijfje doet pijn van de beten en de daarop volgende ontstekingen. Zijn poot doet hem pijn, van een jaar geleden.
Vertrouwen en moed is er niet meer. We trachten hem terug te winnen, verzorgen zijn wonden en zijn gebroken zieltje.
Twee jaar lang was hij trouw aan de deur van zijn ?THUIS?, wachtende op die baasjes van hem, die ondertussen een ander leefden opbouwden. Icaros is hen nooit ontrouw geweest, heeft hen nooit vergeten. De buren zijn content dat het vieze hondje eindelijk opgeruimd is. De sadist van de straat is ook tevreden.
De onverdraagzaamheid en onmenselijkheid van mensen verwonderen je nog elke dag. Meevoelen is ver weg bij teveel mensen. Kleine man, wij willen je graag weer opvangen in deze wrede wereld en hopen op een dag jou toch nog gelukkig te zien. Daar gaan we aan werken. Dit heb je niet verdiend.
Icarios, een klein trouw bodegerootje...
En nu..........gereserveerd !!!
Dit schreef Fabienne:
Kijk, onze Icaros is gereserveerd. Zijn reddingsactie zal ik nooit vergeten : hij lag in de gietende regen, in een bolletje gerold, in de ijskoude wind en regen. Hij wilde niet meer en eens we hem konden vangen en in de auto gebracht hadden, reden we als gekken naar de emergency kliniek waar hij hoge koorts had en directe verzorging kreeg. En dan, vandaag, iemand wil hem gelukkig maken en een warme mand geven...
Daar houden we ons aan vast, daar doen we het voor! Ondanks dat het niet elke dag hier rozegeur en maneschijn is, is en blijft het een warm gevoel geven als je een hondje redden kan, hoe hij ook binnenkwam, achter elk van onze stakkers zit een verhaal, een herinnering, een stempel, een print op ons geheugen gegrift ...
Als je ze op de site ziet komen, je hen bij de dokter ziet, ze ziet vertrekken naar hun warme mand, zie je niet alleen het hondje, maar je ziet zijn of haar hele verhaal, geschiedenis. De mensen om ons heen, de adoptanten, de nieuwe baasjes, die zien hun hond helemaal opgeknapt aankomen en zijn gelukkig dat hij of zij gered is. Zij nemen hen mee naar huis en wij zijn daar onmetelijk dankbaar om, maar als mensen moesten weten wat er vaak aan vooraf gaat, dan zouden toch heel wat mensen anders over ons gaan denken...
Het is zo gemakkelijk om kritiek te geven, ons te veroordelen op één fout, of te beschamen op een hondje dat soms niet aan hun verwachtingen voldoet, of dat problemen geeft - zo makkelijk!Mensen die niet weten wat rescue is en hier vragen bij hebben, kun je niet kwalijk nemen dat ze reageren. Alleen zijn er spijtig genoeg altijd mensen die ongeacht ze zich als grote dierenvriend uitgeven, alleen maar uit zijn op onbegrip en heel veel schade willen toebrengen aan ons, aan andere organisaties - uit domheid, jaloezie, machtsmisbruik, geilheid naar destructie, gewoon uit amusement,... Zieke geesten heb je overal, maar mensen, wat mensen je ook willen aandoen, sta erboven, kijk in je spiegel van je hart en weet wie je bent en wat je doet. Denk aan alle andere hondjes die je pad kruisen, je leven invullen met hard vechten voor hen om hen erdoor te halen, hen redden om hen gelukkig te maken. Hou je vast aan die positieve krachten, want dan alleen kan je dit volhouden. Laat ze maar p raten en je door het slijk halen. Laat ze maar hun zieke geest gebruiken en misbruiken. Laat ze maar schrijven en suggereren. Laat het maar allemaal gebeuren... Hou je vast aan jezelf en zolang je weet wie je bent, zolang je weet wat je doet en probeert het beste uit jezelf te halen, dan zit het goed. Mirakels kan je nooit waar maken, maar je hebt zoveel hondjes waar wij samen wel een verschil maken. Denk aan die honden, die nu kroelen in hun warme mand, rennen over de groene weiden, slapen in een thuis waar liefde en respect primeren op alles wat ze doorstaan hebben. De dag dat ze Spanje achter zich lieten, is het begin van de rest van hun leven en dat, dat moet het mooiste worden, dat is ons doel. Ook wij betreuren vaak dat het niet altijd loopt zoals we willen, maar geen mens, noch dier kan in een glazen bol kijken wat een toekomst brengen zal, je kan alleen trachten je best te doen.
Samen staan we sterk en kijk maar naar de duizenden mensen en dieren om ons heen die een kans kregen dankzij vrijwilligers en echte dierenvrienden: #Bedankt hiervoor...#
Geen opmerkingen:
Een reactie posten