Ik pak de riemen en loop naar buiten. 4 honden springen en
dansen opgewonden om me heen. Rustig leg ik de riemen op de picknick tafel.
James springt op de tafel. Een hond op tafel is natuurlijk uit den boze maar in
het geval van deze kleine gladharige teckel is het een hele verbetering in zijn
gedrag. Voorheen dook hij altijd onder de tafel als er een riem gepakt werd.
Blijkbaar had hij slechte ervaringen met de riem en voor hem was de riem het
sein om al blaffend onder de tafel te duiken en kreeg hem dan nog maar eens te
pakken. Nu springt hij vrolijk op de picknick tafel en wacht rustig tot het
zijn beurt is om een brokje te krijgen en zich te laten aanlijnen. Eerst is het
de beurt van Gio om aangelijnd te worden. Ik pak zijn riem en wacht even tot
hij minstens 3 rondjes op de plaats gedraaid heeft. Gio kan heel goed rondjes
draaien, altijd als hij opgewonden is doet hij dat maar ook op het comando
“rondje” danst hij prachtige in het rond. Gio is onze eerste ACE hond en alweer
bijna 2 jaar bij ons. Een prachtige
kruising boxer. Gio zat in het dodingstation, volledig uitgemergeld en
verwaarloosd. Op de dag dat zijn leven zou eindigen kwam Fabienne en zij nam
hem mee. Zij zag in hem , de enorme lieve, vrolijke komediant die hij is. De
eerste dag dat Gio bij ons was sprong hij van de ene schoot op de andere. Op
elke schoot drukte hij zijn hele lijf dicht tegen zijn nieuwe vriend of
vriendin aan. Met zijn mooie bruine ogen bekeek hij ieder van ons en met zijn
tong gaf hij ons vele kusjes. Hij was zo blij, zo blij dat hij een thuis had.
 |
| Gio |
Dat ging met James, die een paar maanden later dan Gio bij
ons kwam, wel even anders. James is een gladharige teckel. Een zeer mooie
vertegenwoordiger van zijn ras. Van hem weten we niets. Geen idee wat hij heeft
mee gemaakt of waar hij vandaan komt. Maar het arme, kleine ventje moet het
zwaar hebben gehad. James was volkomen in zichzelf gekeerd. Hij was zo
apathisch en geobsedeerd op het jagen van licht vlekken en schaduwen dat het in
de eerste weken voor ons onmogelijk was om contact met hem te maken. s'Nachts
vervuilde hij zijn eigen slaap plaats en bleef er in liggen slapen. Het was zo
triest om hem zo te zien, met zijn lege, vermoeide blik in zijn ogen. Zijn
dappere, kleine teckel hartje leek versteend te zijn door de dingen die hij
moet hebben meegemaakt. Met veel geduld, liefde en de hulp van onze Gio werd
James rustigere, opende zijn kleine hartje steeds meer en kreeg hij weer
levenslust. James is nu niet alleen meer in zijn uiterlijk een mooie
vertegenwoordiger van zijn ras. Hij is een ware,trouwe, ondeugende, eigenwijze
teckel. Een vriend voor het leven.
 |
| James |
Op een week na, 1 jaar later nadat we Gio van Schiphol
mochten ophalen, reizen we voor de derde x af naar Amsterdam. Als de bench open
gaat blijft Laika liggen waar ze is, in de bench. In haar ogen lees is af dat
er geen haar op haar lijf is die er aan denkt haar veilige plekje te gaan
verlaten. Ik kan haar geen ongelijk geven. Als je al ruim 11 jaar oud bent,
ineens gedumpt wordt. Tussen vele, vele onbekende honden terecht komt en dan
ineens in een groot lawaaiig vliegtuig zit, dan heb je, je buik wel even vol
van al die onverwachte onplezierige wendingen in je honden leven. Ik ga op de
grond voor de open bench zitten. Ik begin tegen haar te praten en aai haar
voorzichtig over haar oude koppie. Langzaam komt ze dichterbij. Haar ruige vacht
heeft 4 kleuren grijs met hier en daar nog een beetje zwart. Haar al wat
stramme pootjes en de rug die niet meer helemaal recht te houden is verraden
haar leeftijd maar haar mooie bruine ogen stralen nog levenslust en liefde uit.
Lieve, verlegen Laika is een kruising ruw harige teckel met naar we vermoeiden
een snauzer. Altijd is ze bescheiden, Buiten bij de picknick tafel wacht ze
keurig op haar beurt om de riem om te krijgen en haar brokje in ontvangst te
nemen.
 |
| Laika |
Twee zwarte riemen en 1 rode zijn inmiddels van een
viervoeter voorzien. In mijn hand heb ik nog 1 zwarte riem over en 1 bruin, ruw
harig koppie kijkt me vol verwachting aan.
Een klein wollig hondje met kleine dikke pootjes, welke
bedekt zijn met weelderig veel bruin en zwart haar zit voor mijn voeten. Zijn
kleine bekkie is prachtig bedekt met een mooie snor waarboven een paar bruine
ondeugende ogen recht in de mijne kijken. Wie had dat gedacht. Dat dit kleine
mannetje nu hier zou zitten, wachten tot ook hij zijn riempje om krijgt en mee
mag op de dagelijkse lange wandeling. Eind November 2013 vond men, vast
gebonden aan het hek van de Refugio, een klein, kaal, uitgemergeld en van top
tot teen bedekt met schurft en
infecties, hondje aan. Niemand wist waar hij vandaan kwam maar duidelijk was
wel dat hij maanden lang de meest vreselijk ontbering had ondergaan. Fabienne
bracht hem naar de dierenarts, weinig hoop dat dit arme kleintje nog een kans
had. De dierenarts nam hem mee naar huis en van daaruit werd alles op alles
gezet om deze stakker te laten herstellen. Floyd moet hebben gedacht dat hij
was overleden en van de hondenhel, zoals zijn leven beschreven mag worden, naar
de hondenhemel was overgegaan. Bij zijn Spaanse pleegmoeder en tevens
dierenarts, kreeg hij niets anders dan liefde, liefde en nog eens liefde.
1
februari 2014 zijn we zelfnaar Malaga gevlogen om onze 4e Ace
hondje op te halen. Floyd was wonder boven wonder helemaal hersteld en het was
tijd voor hem om naar zijn definitieve thuis te vliegen. Als ik hem in Malaga
voor het eerst in mijn armen vast hou besef ik meteen wat een bijzonder wezen
dit is. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. Zijn kleine staartje kwispeld en
zijn tongetje begint mijn gezicht uitvoerig te likken. Ben jij mijn nieuwe
baasje? Ontroerd druk ik hem wat steviger tegen me aan. Lieve, lieve Floyd
zoveel vertrouwen en zoveel liefde als jij geeft, jij die het slechtste van de
mensheid heeft leren kennen.
Ik doe Floyd zijn riem om en loop met ons 4 koppige roedel
honden de tuin uit. Gio en James lopen voor me uit, Laika loopt links achter
mij. Floyd loopt met opgeheven hoofd en een grappig waggelend gangetje rechts
naast mij. Als ik hem zeg hoe braaf hij is kijkt hij meteen omhoog en begint
zijn tong in de lucht te steken. Ik ben te ver bij hem weg om te kunnen likken,
dus dan doet hij dat maar in de lucht. In niets lijkt hij meer op het hondje
van eind november vorig jaar. Hij heeft een prachtige, volle ruig harige vacht
zoals dat hoort bij een ruig harige teckel. Mooie stevige pootjes en de bouw
die precies goed is bij een volwassen teckel reutje. Ik heb al veel honden
gehad maar nog nooit eerder had ik een hondje met een karakter als Floyd. Hij
is het meest dankbare, tedere en liefde volste wezen die ik ooit heb gekend. Hij is een echte dikke knuffel en een kleine
bandiet. Hij is kop en kont met onze andere teckel James. In de eerste periode
dat Floyd bij ons was, sliep hij bij ons in bed. Het lichamelijk contact en de
nabijheid had hij nog echt nodig. Inmiddels slaapt hij gewoon beneden met de
rest van de honden en dat gaat prima. Hij slaapt samen met James in 1 mand. Hij
mag nog steeds erg graag tegen een ander warm lijf aan liggen. Hij is
zindelijk, loopt keurig aan de riem en is zeer sociaal naar andere mensen en
dieren. Heel soms is hij nog wat achterdochtig naar vreemde mannen met
donkere stem. Maar als wij hem even begeleiden in het eerste contact en hij
weet dat het goed is begint hij al heel snel te kwispelen en zijn
onuitputtelijke kusjes te geven. Hij gaat graag met ons mee. Auto rijden, stad
in, winkelen ,hij vindt alles best als hij maar mee mag. Hij gedraagt zich
overal keurig. Hij is vorige week voor het eerst bij de trimmer geweest. Floyd
vond haar helemaal geweldig en het plukken vond hij heerlijk. Ze heeft hem zo
als zij het noemt "slordig"geplukt. Zijn vacht is al mooi vol maar
nog te zacht en nog niet voldoende sterk. Over 3 maanden verwacht de trimmer
dat zijn vacht goed sterk zal zijn en dan gaan we weer. Zijn gezondheid is
verder erg goed. We zijn 2x met hem bij de dierenarts geweest. Gewoon ter
controle. Hij heeft het immers zwaar gehad en we wilde even alles goed
monitoren. Gewicht, hart, longen vacht en huid. Hij is een hele gezonde en
vrolijke hond!
 |
| Floyd |
En daar lopen we dan, ik met mijn 4 ACE honden, of nu ik of
mijn man of 1 van onze kinderen met ons roedel wandelt, bekijks hebben we
altijd. Veel mensen spreken ons ook aan. Zijn altijd weer verbaast als ze horen
dat we alle honden hebben geadopteerd uit Spanje. Echt waar? Maar ze zijn zo
mooi, zo lief zeggen mensen dan. Ja, dat klopt. Nee, ook wij begrijpen nog
steeds niet hoe het mogelijk is dat ieder van onze honden niet door hun eerste
eigenaren op hun waarde zijn ingeschat. Dat ze niet hebben gekregen wat ze
geven, onvoorwaardelijke liefde en vriendschap. Trots en genietend zet ik mijn
wandeling voort, met onze 4 kanjers nu,
morgen en voor de rest van hun honden leven.
Onze dank aan alle ACE vrijwilligers en medewerkers en
speciale dank aan Fabienne, Pia en Mavi
Lieve groet,
Jeanette, Jan, Erwin, Nina
Gio, James, Laika
en Floyd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten