Even

Hallo lieve vrienden van Ace,

Zoals jullie misschien wel weten zit ik op dit moment in een minder leuke fase van mijn leven, daar de kanker mij opnieuw wist te vinden, wederom in de vorm van borstkanker.

Afijn, mijn linkerborst is inmiddels al verwijderd en zit nu in de chemo-fase.

Dit valt niet altijd mee om zo maar te zeggen, maar in een moment van twijfel…… vandaar dit gedicht, opgedragen aan mijn allerliefste cockertjes Jordy, Joey en Jaimy.

Zes trouwe donkerbruine hondenogen

Die kijken mij stilletjes aan

Want als de twijfel soms eens toeslaat

Ja, dan komt er even een traan

Maar ineens, drie zachte snuiten

Drogen de tranen van mijn wang

Alsof ze willen zeggen,

Ach vrouwtje, wees toch niet bang

Maar, mijn lieve vriendjes

Weten jullie wel,

Hoezeer jullie mijn verdriet verzachten

Dat ik nog steeds kan slapen

Kan slapen, alle nachten,

Dankzij jullie warme lieve lijfjes

Heel dicht tegen mij aan

En zo kan ik de volgende dag

Er weer even tegenaan

Dus dankjewel mijn lieve vriendjes

Dank je wel voor jullie bestaan

Jullie zijn mijn lichtpuntjes

Mijn lichtpuntjes in mijn leven

Zoveel liefde zoveel trouw

Alleen aan mij gegeven

Dus volg ik Joey, die rent vol goede moed

Het nieuwe jaar in vliegende vaart tegemoet!!

“Deze zwarte stip in de sneeuw is kleine Joey die vol vertrouwen het nieuwe jaar tegemoet rent dat ga ik ook doen”.

Dus ik wens allen, ook namens Jordy, Joey en Jaimy hele fijne feestdagen en een goed en gezond Nieuw Jaar.

Tieske Nieland.