De telefoon ging,...
"Kan je me a.u.b helpen Mevrouw Fabienne, ik kan niet meer. Ik ben 80 jaar en mijn dagen zijn geteld, ik kan niet meer, ik heb longkanker en moet aan chemotherapie. Maar voor ik sterf, wil je dan mijn hondjes a.u.b
redden?"
Dat waren de intense woorden en wens van het oude dametje aan de andere kant van de lijn. Wat doe je dan?
Dan ga je kijken wat je kan doen, dan ga je kijken wat er aan de hand is en dan kom je in situaties die je zelfs in een ergste nachtmerrie niet kan voorstellen.
In een tweekamer krot woning woonde het vrouwtje met haar 20 hondjes en een aantal katten, allen samen hokten ze rondom hun 80 jarig oude baasje die moeilijk ademt en er erg ziek uit ziet. De geur, de omgeving is mens onwaardig "casa Ammoniaka" zou hier een gepaste naamplaat zijn.
Een oud stuk bed, een oude vergane kast, wat kartons op de grond en heel veel kloppende hartjes die niet begrijpen wat het bezoek hier komt doen. Het dametje dat op een niet te beschrijven bankstel het hele tafereel gade slaat en hoopt dat de redding voor haar hondjes gekomen is. Ze heeft sinds maanden hulp gezocht maar tot op heden is er niemand die haar hondjes, die ze over de jaren heen verzamelde, wilde redden. En pas als ze dat gevonden heeft gaat ze naar het ziekenhuis zegt ze.
Wij gaan van onze kant alles in het werk stellen om zowel mens als dier te helpen. Ze hebben hulp nodig, geen mens of dier kan op deze manier leven, overleven. Haar wens zal in vervulling gaan, haar hondjes zullen worden gered en zo kan zij rustig over gaan naar waar het hopelijk beter is dan dit leven dat aan haar gegeven werd, 80 jaren geleden.
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten