Ik liep al een tijdje met de gedachte om opvanggezin te gaan worden, en toen in januari een van mijn eigen honden overleed besloot ik naar de mogelijkheden te informeren. Ik werd ‘goedgekeurd’, en eind februari was het zover, ik kreeg mijn eerste opvanghond!
Karin had op dat moment twee honden waarvoor ze met spoed opvang zocht: Domingo en Martess. Broer en zus, die als pup geplaatst waren, maar nu terug kwamen omdat het niet ging in het gezin waar ze zaten. Hij was wel iets groter dan de bedoeling was, maar ach, het was een noodsituatie, en de hond had opvang nodig. En zo reed ik op een zaterdagmiddag samen met een vriendin naar Limburg toe om Domingo op te gaan halen.
Mijn eerste indruk was ‘wat een prachtig beest’, maar tegelijkertijd zag ik een hele angstige en gefrustreerde blik in zijn ogen. Hij was net uit zijn vertrouwde omgeving gehaald, en werd nu ook nog eens gescheiden van zijn zus.
De eerste dagen waren dan ook echt een ramp. Hij had ruzie met Mats, mijn eigen hond, bij alles wat ik zei of deed, dook hij ineen en liet hij zijn urine lopen en buiten schrok hij van van alles en nog wat, en durfde hij zijn behoefte niet te doen. Ik had wel al ervaring met angstige honden, maar ik had echt zoiets van ‘waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?’. Maar gelukkig kwam hij langzaamaan los. Na een fikse ruzie met Mats was duidelijk wie de baas was in huis en was het ineens koek en ei tussen die twee. Ook buiten begon hij zich meer en meer op zijn gemak te voelen, en toen ik hem los liet lopen begon hij (geleid door Mats) de wereld te verkennen.
In een paar weken tijd bloeide hij op van een bange, gefrustreerde hond, tot een vrolijke zelfverzekerde puber die heel de wereld aan kon. Buiten liep hij lekker los, ging steeds verder van me weg, maar hield me altijd met een schuin oog in de gaten. Ik hoefde maar te kikken of hij stond weer achter me. Hij was duidelijk rijp voor adoptie.
En dat is inmiddels gebeurd. Hij woont nu, sinds een week, bij een gezin met oudere kinderen aan de rand van een natuurgebied. Precies het type gezin wat ik voor hem op het oog had. Het was wel even moeilijk toen ik hem daar achter moest laten. Hij stond achter het raam te kijken hoe Mats en ik wegliepen, en is blijkbaar daarna helemaal in paniek als een dolle stier door het huis gerend. Maar inmiddels heeft hij daar zijn plekje gevonden, zijn de mensen blij met hem en heeft hij het prima naar zijn zin.
En ik… ik heb inmiddels mijn tweede opvanghondje. Het is zo fantastisch om te zien hoe zo’n hond in korte tijd veranderd, terwijl ik alleen een warm tehuis en wat structuur bied, zonder er verder veel speciaals voor te hoeven doen. Afscheid nemen doet wel pijn, maar als je weet dat de hond goed terecht komt, is dat ook weer niet zo’n ramp.
Esther
