We hebben haar Croqueta genoemd,… Ze
werd bij een dierenarts binnen gebracht om in te slapen,… De
reden hiervoor was dat ze stonk, nog maar zeer moeilijk kon lopen, dat ze oud en
versleten was en dat ze haar niet meer wilden,… De
dierenarts hoorde het aan terwijl het kleine hondje, van amper een jaar of 9,
hem aankeek en bijna uit haar lijfje bibberde,… Ze wist het, ze
voelde het aan,… Haar baasje betaalde de dierenarts voor de euthanasie en
vertrok,… De dierenarts daarentegen wilde eerst zeker weten
of het hondje daadwerkelijk zo ziek was dat ze moest worden ingeslapen,
en begon haar te
onderzoeken,… Croqueta liep moeilijk, maar dat kwam
vooral door haar overgewicht,… Verder kon hij niets vinden dat een reden zou
zijn voor euthanasie,…
Croqueta begon hem plots likjes te geven en kroelde zich tegen hem aan,… Blij
dat haar baasje weg was, en blij met iemand die de moeite
deed haar even aandacht te geven,… De dierenarts hield het
hondje enkele dagen bij zich en realiseerde zich dat Croqueta geen hondje was om
in te slapen, integendeel,… Ze rende en speelde, knuffelde, rende de trappen op
en af,… Ze was bijzonder aanhankelijk,… Croqueta
verblijft nu bij een opvanggezin, en zij hebben alleen maar lof over dit kleine
dingetje, dat geliefd en gelukkig verder leeft tot
iemand haar een warme, definitieve mand
geeft,… Croqueta is nu op dieet, is klein maar nog
niet fijn,… Ze is al vermagerd, en wil graag verder
leven,… Voor haar gewezen baasje bestaat ze niet meer, maar
voor ons wel, en dat hopelijk nog lang en gelukkig,… Croqueta
verdient een gouden mand,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten