Helaas hebben we afscheid moeten nemen van onze Sander
die wij in mei 2012 mochten adopteren. Hij was een tophond, lief naar alles en
iedereen, vrolijk, vol energie en luisterde fantastisch. Sinds begin dit jaar
begon hij een beetje te sukkelen. Gehoor en zicht waren al achteruit gegaan,
maar hij redde zich nog prima. Eten bleef heel belangrijk, maar hij kon soms
wat zwakker op zijn poten staan, werd wat trillerig. Wandelingen werden korter
en veel slapen werd de norm, maar zijn eetlust was er nog volop en hij was nog
vrolijk. Ineens ging het snel bergafwaarts. Hij kon moeilijk blijven staan,
even gauw buiten een plas doen en het was klaar. Toen opstaan en lopen steeds
moeizamer ging hebben we met de dierenarts overlegd en besloten dat we niet het
moment wilden afwachten dat hij echt niet meer zelf kon opstaan.
De dierenarts is na zijn werk naar ons toegekomen om hem
thuis te laten inslapen zodat ook onze andere hond (Daisy, was vroeger Delfina
en eveneens van jullie organisatie) erbij zou zijn.
We zijn intens verdrietig, ook al wisten we dat met ruim
15 jaar het eraan zat te komen. Sander heeft een prachtig leven bij ons gehad.
Overal ging hij mee naartoe en hij genoot van de vele wandelingen in de Eifel
in Duitsland waar we regelmatig verblijven. Nu mogen we hopelijk nog wat
jaartjes van Daisy genieten, die inmiddels ook al 13 of 14 jaar is (weten we
niet precies).
Met dank voor het redden van deze lieve hond uit het dodingstation. Wij hebben van hem genoten en denken dat dat omgekeerd ook het geval is geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten