Florian, Floortje, Floortjedoortje,
poepsiefloepsie, scheetje... zoveel namen maar we hadden je gewoon koekje
moeten noemen. Zoveel vrouwelijke namen ook, we waren onze tijd ver vooruit met
onze genderfluide behandeling van ons ventje. Niet dat het hem iets kon schelen
hoe je hem noemde, als je hem riep en er stond een heerlijk geurend
grassprietje tussen hem en jou, ging hij daar eerst uitgebreid aan snuffelen en
als je bleef aandringen kwam hij daarna een keer aangesjokt. Al moet ik eerlijk
zeggen dat je ook soms wel gelijk kwam. Meestal stond ik dan verbaasd te kijken
en dat ik elke keer trots op je was zegt iets over die frequentie.
In huis luisterde je perfect, dat dan
weer wel. Als je bv in de weg lag met dweilen riep ik Tuuttuut en dan ging je
braaf drie meter verderop liggen. Tot je na een tijdje in de gaten had dat je
beter in je mand kon gaan liggen als het vrouwtje aan het schoonmaken was. Daar
kon James, de robotstofzuiger, je ook niet lastigvallen.
Elf jaar geleden tijdens de zoektocht
naar een hond zijn we op de website van ACE uitgekomen. Daar las ik voor het
eerst over de Mastin Espagnol. Er stond dat Mastins zelfstandige honden zijn
die gewend zijn zelf beslissingen te nemen. Perfecte waakhonden met een hart
van goud die alles doen voor hun baasjes. Jij hebt die pagina ook gelezen, dat
moet wel. Je vinkte alle boxjes af en ik werd al verliefd op jou toen ik nog
niet eens van je bestaan wist. Na het lezen over de Mastin gingen we kijken bij
de beschikbare honden en toen zagen we jouw filmpje en foto's Je was een
herplaatser van bijna 2 jaar oud en we hebben je voor het eerst gezien bij een
gastgezin in Flevoland. Achteraf was ik ook zo naar Spanje gereden voor je maar
dit was toch makkelijker. Een paar weken na die eerste kennismaking hebben we
je opgehaald en vanaf die eerste dag had je ons geaccepteerd als je nieuwe
baasjes. Een hele fijne tijd volgde, heel veel samen gewandeld, gespeeld, je
ging mee als we met oud en nieuw met vrienden in een vakantiehuisje zaten, we
hebben uren samen gefietst. Jij had daar altijd dubbele gevoelens bij. Het
fietsen hoefde niet echt voor je maar halverwege de route mocht je een half
uurtje los naast de fiets en dat vond je geweldig. Het was daar vaak modderig
of slechter begaanbaar maar ik worstelde me daar altijd doorheen. Moest ook wel
om jou bij te kunnen houden maar uiteindelijk genoten we er allebei van.
Ook heb je me in het begin paar keer in de sloot getrokken, waarschijnlijk met
de hoop dat ik fietsen met jou ook niet zo leuk zou vinden, maar daar trapte ik
niet in. De laatste jaren fietsen we niet meer. Ik merkte dat het te zwaar voor
je werd dus vanaf toen alleen nog maar wandelingen die heel langzaamaan steeds
korter werden. De laatste jaren liep mijn moeder steeds vaker mee tijdens die
wandelingen en ze genoot daar echt van. Ze vroeg of ze jou ook alleen uit mocht
laten, zonder mij en hoewel ik dat in het begin spannend vond is dat
uiteindelijk fantastisch gegaan. Een bijna 80-jarige vrouw die met een hond van
45 kilo wandelde, mooi gezicht. Natuurlijk ging dit alleen maar omdat Floor
niet zo snel meer was en eigenlijk niet meer trok.
Afgelopen maand hebben we je moeten
laten gaan omdat je achterpoten niet meer wilden. Onze allerliefste Floortje
die we nog wel jaren hadden willen zien schrikken van het vaatwasserlampje op
de vloer, die altijd 2 brokjes achterliet na het eten, die altijd op de grond
precies achter de stoel van Juul ging liggen tijdens het eten en bovenal de
allerliefste hond was voor ons en de mensen die hij als vertrouwd zag. Nadat we
wegreden bij het crematorium gaf je ons nog een laatste teken in de vorm van de
achterruit van de Agila die eruit knalde ( dat was jij en had niks te maken met
Luuk die veel te hard wegspolde met de andere auto op het grindpad). Dag lieve
Floor, bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde, je flapoortjes en de kusjes
die we van je kregen. We zullen je nooit vergeten โค.
