Ik kwam zwanger binnen op de poezenberg, daar afgezet door de mensen die me eerst elders adopteerden. Mijn kittens kwamen ter wereld en ik hoopte zo dat ze gelukkig zouden worden, maar een voor een gingen ze heen. Na amper enkele weken waren ze er niet meer. Het leven is moeilijk, niemand ziet ons, of beseft onze strijd om te overleven. Vele mensen komen voorbij, maar ze zien ons niet, geen glimlach, geen lief woord… Nochtans was het ooit ook onze droom om ergens gelukkig te worden…
Een naam heb ik niet, een baasje nog minder… Een mandje of dekentje kan ik gelukkig wel vinden ergens op onze poezenberg. De vrijwilligers en de poezendame Eliane, die ons elke dag eten geeft, koesteren ons en proberen ervoor te zorgen dat we ons waardig voelen. Maar we zijn “maar” wilde poezen, en we zijn met zovelen. Elk van ons heeft diezelfde droom om gelukkig te worden, net als elk mens… Denk af en toe eens aan ons, ook wij hebben maar één leven.