Na een paar dagen vrijwilligerswerk in Spanje kwam mijn
nicht vol verhalen terug. De filmpjes en foto’s vlogen ons om de oren…. En daar
was hij dan; hij sprong eruit: Zeb. Met zijn stoornis in zijn pootjes en
hyperactiviteit is hij een echte lachfilm om naar te kijken. Je zou zo’n
beessie toch in huis nemen? Dit kan je toch niet weigeren? Deze moet je toch
hebben?
Ok, ik werk 3 volle dagen, heb 2 pubers, te veel te doen en
te weinig tijd. “Dit gaat m voor mij echt niet worden!” Ik hoor het mijzelf nog
zeggen. Van alle kanten word er plots oppas aangeboden. Die 2 puberende krengen
thuis raak je aan de straatstenen niet kwijt, maar Zeb mag overal komen. Na
veel gesprekken en planning gaat deze, toch al niet standvastige moeder,
overstag en met een paar klikken is er een aanvraagformulier de deur uit. Daar
gaan wij dan….
Veel heen en weer mailen, megalieve mensen met messcherpe
vragen en haviksogen en uiteindelijk dan toch akkoord. Het was alsof ik de
lotto had gewonnen! Nu nog wachten op het transport. Helaas kon hij niet met
het volgende transport mee en als een klein kind heb ik stampvoetend een mail
gestuurd met “belachelijk” en “prop hem gewoon ergens bij”….. schaamteloos van
mijn zijde, maar zo graag wilden wij hem in onze armen sluiten. En dan krijg je
de mail: daar gaat Zeb… op 7 mei 2024 zal hij vanuit Spanje vetrekken.
Dan is het 8 mei 2024 en mijn telefoon zit aan mijn handen
geplakt. Allen zijn wij afwachtend wanneer wij DE app krijgen dat de reis
vanuit België is gestart. Ik sta met mijn boodschappen in de winkel,
koptelefoon in mijn oren; als er een melding binnenkomt: “ze zijn vertrokken
vanuit België!” Volgens mij staan mijn boodschappen er nu nog, want ik ben
direct in de auto gesprongen om richting de locatie in Barneveld te rijden.
Thuis aangekomen moest ik eerst nog een slapende puber uit bed trekken. Deze
stapt met een verward hoofd, broodje in de hand en zonder make-up in de auto.
Zeb heeft al een code gekraakt, want zonder make-up de deur uit is eigenlijk
not done! Chapeau Zeb!
Het vrachtwagentje met alle kanjers is nog niet het pand in
gereden of ik draai mijn auto op de parkeerplaats en besef dat wij misschien
nog wel een uurtje moeten wachten. Als er wordt gevraagd voor wie ik kom, weet
ik het eigenlijk niet meer. De zenuwen hebben al mijn hersencellen
uitgeschakeld en mijn dochter treed op als mijn persoonlijk begeleidster en
doet het woord. Minuten later mogen wij naar binnen. Wat? Nu al? Geen verdere
geestelijke voorbereiding? Ok, ik kan dit…. Daar gaan wij….
En daar staat hij dan. Ons kleine hoopje hond. Wat istie
leuk. Ik slik een brok in mijn keel weg en mijn dochter kijkt mij aan alsof ik
een of andere gek ben omdat ik op janken sta. Ik krijg een lik over mijn valse
wimper en dan besef je het; wij horen bij elkaar! Knuffelend en trillend nemen
wij hem mee; het nieuwe begin. Zijn verlegenheid hebben welgeteld 3 minuten
geduurd en toen trok hij zijn eigen plan in de auto. Wat achterbak? Op schoot
bij dochterlief, dat is hoe hij het wilde.
Thuis aangekomen hebben wij hem volledig zijn gang laten
gaan. Snuffelen, kijken, schrikken, plassen, poepen en weer plassen en poepen.
De katten zijn nog steeds mega interessant en die ouwe lobbes Moyo, die krijgt
af en toe een snauw want hij heeft geen ontzag voor een oudere. Doet mij denken
aan mijn puberende dochters dus ik neem mij voor dat dit een fase is. Wij dopen
Zeb om tot Koda. Als echte Disney-fanaten kon dit niet anders en kijkend naar
de film en het loopje van Koda de beer beseften wij ons dat dit zijn naam moest
worden. Alle andere namen “dat is ie gewoon niet”.
En hij laat mij ook weten dat
ik een puber in huis heb gehaald. Bij het testen bij de dierenarts blijkt hij
niet doof te zijn; hij is gewoon een puberende Spanjaard die het verdomd om
Nederlands te leren. De taal van een zakje die opengaat kent hij wel, want dan
staat hij direct achter ons. Het besef dat er in de boodschappentassen vast wel
ergens iets voor hem en zijn broer Moyo zit heeft hij ook, want hij haalt wel
even alles uit de tas. Als je het dan ook nog in de kast legt, dan heb ik er tenminste
iets aan! Zijn identiteitscrisis speelt hem zo nu en dan parten, want tijdens
het zwemmen denkt hij dat je naast het uitademen in het water ook als een vis
weer kan inademen; dat gaat dus niet zo goed.
En dan haal je hem op van zijn eerste dag bij de oppas en
dan legt hij zijn pootjes op je schouders en zijn hoofd in je nek…..
onvoorwaardelijke liefde! De vragen die ik mijzelf stel of hij het fijn heeft
bij ons, of hij happy is, of wij het goed doen….. alles vervaagd als hij vol
enthousiasme naar mij toekomt en met mij mee naar huis wil gaan.
Er is nog werk aan de winkel… hij heeft baknijd en
verdedigingsdrang en ook ik ben nu een onderdeel van zijn “eigendom”. Raak mij
in geen geval aan anders trekt hij wel even zijn lip op om te laten zien wie de
man is in huis. Leren om goed aan de riem te lopen en de Spaanse taal in te
ruilen voor het Nederlands heeft ook tijd nodig. Ik probeer soms wat Spaans
tegen hem te praten, maar ik heb dit in Google translate gezet en wat ik
allemaal roep op het grasveld is eigenlijk niet voor kinderoren bestemd, dus ik
begrijp heel goed dat hij ver van mij wegloopt. Ik laat het Spaans van mijn
zijde dus maar voor wat het is en hij moet zich echt aan ons gaan aanpassen.
Ook moet hij de katten met rust gaan laten, want er komt een dag dat hij de
Sjaak is. Ik zie mijn 2 katten Macho en Stitch nu al vaak in crisisoverleg en
er komt een dag dat zij hun wraakactie ook echt gaan uitvoeren.
Nu zijn wij 3 weken verder en het is net alsof het nooit
anders is geweest. De katten en Moyo denken er misschien anders over, maar ook
zij moeten hier nog in groeien. Voor mij/ons is Koda al helemaal onderdeel van
ons gezin. Het is ook gewoon fijn dat, met 2 puberende kinderen, er eindelijk
WEL iemand blij is als je thuis komt. Koda is op onze pad gekomen en het heeft
zo moeten zijn. Koda is ons lot en wij gaan er alles aan doen om het te laten
slagen. Ik zal hem gerust wel eens een knuffel naar zijn hoofd gooien of in
mijn “Spaans” toespreken, maar hij is er en ik bedank iedereen van Ace Shin
voor al het harde werk en bovenal alle liefde die zij geven. Jullie maken de
wereld een betere plek!
Dus namens ons allemaal: dank jullie wel voor alles; jullie
worden zeer gewaardeerd!!!! ❤️
Dikke knuffel van Claudia, Priscilla, Daelynn, Youri, Moyo,
Koda, Stitch, Macho en een aantal vissen zonder naam.
