Ze leefde aan een ketting, dag en nacht, jaar in
jaar uit,… Een Podenco vrouwtje, dat keer op keer moest baren, aan een
ketting die haar hals omringde, met en zonder pijn, dag in dag uit,… Bij
elke loopsheid was ze zwanger, geen dag werd ze eens goed verzorgd,
integendeel,… Voor haar jager, was zij een voorwerp dat produceerde,…
Na lang onderhandelen werden mama en pupjes aan ons overhandigd, samen met Jen die lag te creperen van de pijn nadat ze gecompliceerde fracturen opliep, en nog een andere sukkelaar,… Na lang overleg en goedkeuring van hem gaf hij ze mee, want hij had er toch teveel, en nu met COVID was het beter om ervan af te zijn,…
En zo kwamen mama en kids bij ons terecht,… Een Podenco mama die zo dankbaar bij je komt en zachtjes met haar pupjes omgaat,… Dit keer zonder ketting en zonder pijn, maar met de mogelijkheid om te bewegen hoe en waar ze wil,… Met een warmtelamp boven haar kroost,… Ze krult zich om hen heen en kijkt je met die lieve trouwe ogen dankbaar aan,… Want ze weten het,… Ze weten het zo goed,… Hoe vaak merken we aan elk van hen dat we met ogen meer kunnen zeggen aan elkaar dan met woorden,… Als je veel met deze prachtige viervoeters omgaat leer je in deze tijd meer van het leven, dan in onze afschuwelijke wegwerpmaatschappij,…
Leia is een schatje en zo ook haar kleine pupjes,… Hun toekomst ligt nu in onze handen,…
 |
Meer informatie over Leia vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten