Tinta, een Podenco vrouwtje op leeftijd, niet
zozeer in jaren maar in leven,… Een leven van produceren,… Elke loopsheid werd
de hele meute op haar los gelaten en telkens werd ze zwanger en zwanger en
zwanger, jaren en jaren aan een stuk,… Tot de dag dat ze niet meer
produceerde wat haar jager van haar had verwacht en ze uit zijn smerige
kooien werd gezet, weggegooid als een stuk vuil,…
Toen ze door de straten slenterde om toch maar
iets te eten te vinden werd ze door mensen gewoon opgepakt en
mee genomen, ze kon niet meer,… Toen ze bij ons binnen kwam heeft ze dagen
en dagen geslapen,… Het Podenco vrouwtje dat jarenlang geproduceerd had was nu
overgelaten aan mensen die haar lief hebben en alles zouden doen om haar nog
gelukkig te zien,…
Zelf kent ze geen mandje, noch een zeteltje,
noch een warm dekentje of een bakje dat speciaal voor haar wordt klaargemaakt,…
Ze kent geen baasje dat voor haar door een vuur gaat en haar lief heeft,
knuffelt en bemint, haar verzorgt en het beste voor haar wil,…
Mijn God wat zal dit
kleine frêle lijfje genieten,… Ze is totaal niet bang, en wil dit
nieuwe leven wel leren kennen, met haar grijze snoetje en die vermoeide oogjes
die nog steeds triest staan, want ze hebben zelden gelachen of gestraald,… Wat
zal ze je onbeschrijflijk dankbaar zijn,...
Meer informatie over Tinta vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten