We kregen de oproep dat voor een heel aantal
hondenin een nabij gelegen dodenstation de dagen geteld waren. De
mooiste hondjes, die klein en gewild zijn, waren weg, de pupjes vertoefden ook
allemaal reeds in andere oorden. Maar een veertiental, gewone, bruine,
bange of Podenco-achtige, onopvallende hondjes, die werden door niemand
geadopteerd,… En zij kregen nu, door deze oproep, een laatste kans,…
Mensen willen pupjes of heel kleintjes, of heel
mooie hondjes, de “goede ziel" uit die ene kooi ernaast, die valt
geen mens op,… Opgegeven en al lang vergeten,… Toch is het vaak zo dat net
zij de meest lieve, trouwe, aanhankelijke en dankbare hondjes zijn, en
onze Linus is daar eentje van,… Hij zat daar in zijn kooitje, bang, blaffend
naar alles en iedereen,… Hij beleefde elk uur, elke dag, doodsangsten, en
geen mens deed de moeite om hem ter harte te nemen, om hem op zijn gemak te
stellen, om hem mee te nemen,…
Hij werd de eerste dagen bij ons een beetje
betutteld en er werd mee gepraat, en stilletjes aan zag je hem ontdooien,…
Stilaan voelde hij dat het goed zat,… Langzaam maar zeker,…
Linus is een gevoelig zieltje, een hondje dat
nog geen geluk heeft gekend, maar die zeker weten een geweldige vriend zal
worden als je hem even tijd geeft,… Je gaat hier echt geen spijt van
krijgen,...
Meer informatie over Linus vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten