Zobie en Zeta, broer en zus, werden gered uit een dodenstation,… We waren er zeker van dat ze het daar geen week meer hadden uitgehouden,… Ze werden door hun baasje, als je hem zo kan noemen tenminste, aan het politiebureel van het dorp afgegeven om af te maken,… De politie bracht hen zelf binnen in het dodenstation,… Ze waren niet om aan te zien, skeletten bedekt met ongedierte,… Zo mager en zo ondervoed dat je dacht: dit kan niet meer goed komen,…
Hoe het zo ver is kunnen komen vraagt geen mens zich af,… Ze kunnen hun hondjes daar zomaar afgeven en ongestraft verder gaan met hun leventje,… Toen ze in het begin bij ons te eten kregen, vochten ze om één enkel korreltje eten, ze waren gewoon zo uitgehongerd,… Het was pijnlijk om te zien dat hondjes die zo uitgehongerd en verwaarloosd waren, gewoon gedumpt konden worden bij de politie, die hen dan op hun beurt naar het dodenstation brachten,… En dat de mensen die dit op hun geweten hebben, niet eens een klacht krijgen of onderzocht worden,… Ze kunnen ongestraft weer naar huis gaan,… Alsof het leven geen normen heeft,…
Beide hondjes stellen het stilaan beter,… Stilaan komt hun lieve karakter vrij, na de vreselijke verwaarlozing die hen te beurt viel,...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten