Bob kwam vorige week in ons leven.
Hij werd door zijn baasje afgezet omdat die terug moest naar Engeland,…
Hij wilde hem alleen bij ons binnen brengen omdat wij
niet inslapen,… Het klassieke verhaal,… Waar zij als baasje de trieste en
afgrijselijke realiteit achter verschuilen, namelijk het dumpen van
hun oude hond !
Plaats hebben we al lang niet meer,
maar ze blijven maar komen,… Gemiddeld zeggen we 20 keer per dag, “Sorry, we
zitten vol”, waarop talloze verwijten en beschuldigingen volgen omdat je nee
zegt,… Niet omdat je niet wil, maar omdat het niet meer kan,…
Omdat we ECHT heel erg vol zitten maar ons toch maar in alle
bochten wringen om dat ene leven weer te redden, gelukkig te
maken,… Maar de kosten blijven komen, de wettelijke verplichtingen en
bureaucratie houdt angstvallig aan en ze hebben allemaal
hun verzorging, zowel medisch als de gewone dagelijkse zorg, nodig
en met meer dan 550 honden is dat een zware opdracht,… Soms zie ik het echt niet
meer zitten achter mijn klein bureeltje, van waar we elke dag
blijven vechten, al bijna 20 jaar lang,…
Maar goed, er volgde een eindeloze
discussie, om Bob toch niet achter te laten, hem niet in een hok te
zetten, hem dat alstublieft niet aan te doen, doe
alstublieft nog wat moeite en neem je beste vriend mee,… Het had geen zin, hij
had er geen oren naar, noch begrip van baasjes kant uit,… En zo
kwam Bob bij ons binnen, met zijn oude grijze baartje, en zijn oude lijfje,…
werd hij in onze handen geduwd,… Wij stonden met tranen in onze
ogen,… Dag Baasje,… tot nooit meer,…
Bob werd zenuwachtig,… Van zijn
vertrouwde huis en tuin en jarenlange samenzijn met zijn baasje, plots naar een
refugio waar het lawaai van 350 blaffende, huilende,
jankende honden in zijn oortjes terecht kwam,… Wij probeerden hem te troosten
maar onze lieve woorden hadden geen vat op hem,… Hij
keek angstig en onbegrijpend uit zijn mooie bruine ogen,… Het was
bijna sluitingstijd, dus hadden we hem in de kappershoek gezet totdat we de
volgende dag een beter plekje voor hem konden vinden,...
Toen ik echter samen met de
vrijwilligers buiten ging, en als altijd weer iets vergat en terug binnen ging,
zag ik Bob aan de tralies van het hok schudden, huilend en
jankend,… Hij was meer dan overstuur,… Ik heb hem los gelaten en de deur open
gelaten, dan ging het iets beter,… Vandaag ligt hij onder ons
bureau, en is hij even een “bureelhond”,… De zoveelste, maar hier voelt hij zich
net iets beter. Onze bezoekers en vrijwilligers geven hem op tijd
en stond een koekje en hij kijkt nog enorm triest uit zijn oogjes, maar er is
toch wat minder stress en angst,...
Soms vraag ik me af of mensen er wel
even stilstaan bij wat ze hun hond aandoen,… Ik zeg altijd :
zij vragen niet om bij ons te zijn, wij nemen hen ter harte,
en als je eraan begint, dan is dat voor het leven, en niet voor
even,….
Onze Bob, waar kan hij nog even geluk
vinden,… Onze oude jongen, "good as gold", een lieverd die zo graag oud had
geworden bij zijn baasje, maar het heeft niet mogen zijn,...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten