Gewoonweg
elke dag worden we geconfronteerd met een dier in
nood,… Het gaat je elke dag in je hart
zitten,… Je wil er zo graag iets aan doen,… Dagelijks neem je hen ter harte die
niet meer kunnen, je vecht voor hen, dag in
dag uit, onvermoeibaar en met volle overgave,… Maar waarom nemen mensen hen in huis, in hun tuin, op hun terrein ?
Zij zijn levende wezens met gevoelens, een
hart, weten soms meer dan wij durven denken,… Zij vragen niet om bij jou te komen, jij neemt de beslissing hen op te
nemen in de loop van je leven,… Opgeven doen
we nooit, maar na 18 jaren lang lief en leed, denk je, betert
het? De conclusie is negatief,… Het wordt alleen maar
erger,… De zware gevallen van verwaarlozing , de
enorme aantallen van gedumpte en opgehaalde honden in de oneindig veel
dodenstations kennen geen grenzen meer,… Je
krijgt dagelijks honderden mailtjes, telefoons, WhatsApps om toch maar
te helpen,… En waar we kunnen, helpen we,…
Maar het eerste dat je moet doen is naar een dierenarts gaan, en die doen het
niet gratis, die willen wel (SOMS) iets doen
maar wij moeten de rekening betalen van de mensen die zomaar doen, die niet
nadenken, maar doen, van de dierenbeulen en van zij die hun honden mishandelen
en verwaarlozen en hun 'lastpak' na misbruik
ergens afgooien, dumpen,… We hebben dagelijks
hulp nodig mensen, we kunnen het niet alleen,…
We willen alle mensen die ons steunen, ons begrijpen en met ons door gaan, enorm
bedanken, maar wetten zijn er om nageleefd te worden, alleen
nemen ze het er in Spanje niet zo nauw mee,… Het is maar een hond, een kat, een
paard,… Een dier,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten