Oliva stond aan de poort vastgebonden,
keek iedereen die passeerde met vrolijke oogjes aan want ze begreep niet waarom
ze hier moest wachten,… Haar huid was erg ontstoken en
overal miste ze haren, overal had ze plekken en ontstekingen, ze krabde en
krabde,… Later kregen we een telefoontje om te vragen of we de kleine zwarte hond gevonden hadden, ”die met kale
plekken”, want die hadden ze gewoon aan de poort gehangen omdat ze er
vies van waren,… Hun eigen hondje dat ze al bijna drie jaar
hadden ? De verhalen die je hoort en meemaakt zijn soms niet om
neer te schrijven,… Maar goed, Oliva is een schatje, haar huid wordt
reeds behandeld met de nodige medicatie en dat komt heel vlug weer
in orde,… Ze is het meest sympathieke, aanhankelijke hondje, een klein
dingetje,… Iemand die zo een hondje de kans geeft gaat zich dat
echt niet beklagen,…
Meer informatie over Olivia vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten