Het verhaal van Didi (Delila ), haar mooiste Kerstgeschenk !!

Dagboek van Fabienne:

Delila was een van de vele hondjes die ons pad kruiste, zij was een extreem bange hond die jaren bij ons in de refugio zat nadat ze werd gered van de Golfbaan samen met haar 4 kleintjes,
Deze gingen allen naar huis, maar mama Delila werd nergens gewenst,…ze zat meer dan 2 jaar in het asiel…..

Een eigen baasje zou hier natuurlijk veel kunnen bij helpen…maar die kwam maar niet, tot,…een geweldig foster gezin nam haar op in haar familie, hun inzet en liefde was onmetelijk na 2 jaar refugio en jaren levend in het wild op de golf van La Cala,

Nadat Delila al meer dan een jaar bij haar opvang ouders zat kregen we dit vandaag :

Hoi Fabienne en Dirk,

Hier mijn verhaal met een HEEEL mooi einde (of begin van de rest van mijn leven)

Begin van 2016 mocht ik eindelijk vertrekken uit de Refugio, maar wat me te wachten stond daar had ik geen idee van, ik vond het maar niets want ik heb van zo ongeveer alles bang !!!
Ik ging naar een opvanggezin waar ik alle tijd kreeg om me beter te voelen, me aan te passen aan mensen en dan naar een familie te gaan waar ik mag blijven.

Na een dag in zo een hok te zitten in de vlieger en auto’s hebben mijn 2 nieuwe baasjes me in een mooie tuin losgelaten maar ook daar was ik bang, ze hebben me dan direct gewassen, ze probeerden zelfs bruine stipjes op mijn poten er vanaf te krijgen Glimlach

Wat wel meeviel waren de 3 honden die daar rondlopen, 2 schrale galgo’s en zo een heel kleintje dat ook van de Refugio kwam blijkbaar. Die waren superlief en enthousiast dat ik er bij was gekomen, bij hen was ik zelfs niet echt bang.
Krista, ze roepen ook wel een Belle op haar is de liefste, bij haar was ik het snelst op mijn gemak en ik had binnen niet zo veel bang van haar.

Van Gert en Glenn moest ik niet veel hebben, die zijn zo groot en ondanks ze lief waren was ik er echt bang van, ik probeerde liefst zo ver mogelijk van hen weg te blijven.

Wat ik echt niet snapte is dat ik hier nooit tegen mijn voeten (poten) krijg, allemaal zijn ze even lief voor mij, bij Belle had ik zelfs het gevoel dat ik nog liever wordt behandeld als ik wat minder bang ben. Ik heb anders toch het een en ander uitgestoken hier zalle, nen hele zak sandwichen gepikt en opgepeuzeld, de boterhammen van Belle uit haar werkkabas gehaald, kussens kapot gebeten,... maar ik deed altijd alsof ik van niets weet, ik kan heeeeeeel onschuldig wegkijken als er iets is gebeurt.

Een keer is er eens iemand komen kijken naar mij, een hele lieve oude meneer maar die was niet sterk genoeg om met mij te gaan wandelen. Die is dan weg gegaan en ik heb ze nooit meer gezien, ook niemand anders is naar mij komen kijken.

Ondertussen ben ik hier bijna een jaar en eigenlijk ben ik niet meer bang, zelfs de Glenn en Gert geef ik al knuffeltjes, ik denk zelfs dat ik met die 2 wel eens ga ravotten in de zomer op het gras.
Met de andere honden, ze noemen ons altijd de zussen want hier zijn enkel meisjes, kom ik heel goed overeen.
Lali is mijn trainingsmaatje om te spelen en vechten, die is van niets bang, soms steek ik hare ganse kop in mijn muil en dat vind ze dan nog leuk ook.

Hier gaan ze soms ook op reis en dan mogen we mee, dan gaan we wandelen, ravotten, veel eten, ongelooflijk hoe graag ik dat doe, dat had ik zelf nooit gedacht dat ik dat zou durven.

Ik speel al veel met Belle, vandaag de dag is het zelfs zo dat ik Belle moet beschermen tegen dat klein hondje (wat een druk ding is dat). Ik ga dan tussen Belle en Lali zitten en leg zelfs mijne kop tegen die van Belle zodat Lali er niet aan kan.

Ze trekken hier ook regelmatig foto’s van mij, ik heb er enkele bij gedaan zodat jullie zien dat ik hier graag ben !!

Ondertussen zien ze mij hier nog liever dan vroeger en hebben ze gezegd dat ik maar hier moet blijven, er komt toch niemand naar mij kijken. IK ZIE DAT IN ELK GEVAL WEL ZITTEN, ik dacht nog altijd dat ik naar een andere familie zou moeten gaan.

Zo, nu ga ik wat verder rusten, nog wat schooien voor eten straks, misschien eens op een kussen knabbelen, wat spelen met de zussen en nog minder bang hebben van mijn baasjes.

Bedankt dat jullie mij gevangen hebben toen op de golf en er voor gezorgd hebben dat ik naar zo een fijne familie ben gestuurd.

Groetjes, Didi (Didi is mijn nieuwe naam, mijn baasjes noemen mij alleen Delila als ik eens iets uitsteek dat niet mag, zoals op kussens bijten)

P.S. De groetjes van mijn baasjes, ze wensen jullie fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar.