lief en vrolijk hondje. Maar voordat ik iets over hem schrijf, wil ik
eerst iets over het afhalen vertellen. Ik heb dat erg ontroerend
gevonden; zowel wat de betreft de honden als wat betreft de mensen die
op ze stonden te wachten.
Ik was samen met een vriendin naar Schiphol gekomen, natuurlijk bijna
een uur te vroeg. We hingen wat rond, vroegen ons af of we wel op de
juiste plaats stonden, keken naar de andere mensen: 'zouden zij ook op
een hondje wachten?' Het kwam allemaal goed: daar was de
vertegenwoordiger van ACE in haar hesje. En eindelijk na nog langer
wachten riep iemand: 'daar zijn ze!' - en werden de honden naar buiten
gereden in de benches. Die verwaarloosde, afgedankte, geminachte honden
- totdat ACE zich over hen ontfermde. Diezelfde honden, daar verdrong
iedereen zich nu omheen. Daar stonden mensen met tranen in hun ogen te
kijken naar het hondje dat ze uitgekozen hadden en dat nu bij hen zou
komen wonen en hun leven zou delen. En de honden, beduusd na de
vliegreis, na al het nieuwe, die honden die al het bekende, goed zowel
als slecht, achter zich gelaten hadden, keken naar ons en besloten ons
te vertrouwen - mogelijk met de moed der wanhoop.
Ik kijk ook naar de foto's op deze blog en naar de filmpjes op youtube
van de aankomst van honden uit Spanje. Lieve mensen. Ontroerende honden.
Maar nu mijn eigen hondje: Sjoerd (vroeger Leandro), zeg maar: een grote
chihuahua. Hij weegt 4,2 kg en staat lager op de poten dan mijn katten.
Zoals ik al zei: blij en lief. Momenteel ben ik hem apporteren aan het
leren. Hij is een zeer enthousiaste leerling, natuurlijk ook omdat hij
steeds een brokje krijgt als hij het aapje terugbrengt. Maar hij heeft
nog zoveel andere dingen geleerd in de drie maanden dat hij hier is.
Zindelijk worden was wel even moeilijk: soms stond hij doodgemoedereerd
even een plasje te doen naast de bank, op mijn handgeknoopte Tunesische
tapijt. Maar ja, ik heb goed spul om dat te verwijderen. En hondenpies
is geen kattenpies: het stinkt een stuk minder. Nu is hij zindelijk,
nadat ik een paar dagen lang een superstrak regime had (voor mezelf
ook): wandelen, anderhalf uur vrij rondlopen in huis, dan in de bench
tot de volgende wandeling. Een enkele keer heeft hij nog een ongelukje,
maar dat kan dan ook zijn omdat het vrouwtje onoplettend was, of lui.
En dan de katten: ik heb vier katten en waar ik het meest tegenop zag in
verband met Sjoerd was dat het niet zou boteren tussen hun. Twee van de
katten wisten niet eens dat er honden bestonden! Ze keken er dan ook wel
van op, toen Sjoerd binnenstapte en aanvankelijk werd en wel geblazen en
gegromd. Maar binnen een paar dagen waren ze aan elkaar gewend.
Iets anders waar ik me aanvankelijk zorgen over maakte was dat Sjoerd
het moeilijk zou vinden als ik wegging. Dat was inderdaad zo; hij kon
erg blaffen en huilen als ik uit het zicht (en ook buiten het gehoor en
buiten de 'reuk') was. Maar eigenlijk heeft ook dat zich vanzelf
opgelost, zonder een speciale training. Ik heb wel een tweede bench
gekocht voor de slaapkamer, zodat hij in mijn nabijheid kan slapen. Als
ik boodschappen ga doen, gaat hij even in de bench in de huiskamer. Dat
vindt hij niet erg; hij gaat gewoon een dutje doen. 'Ze komt altijd weer
terug' - denkt hij blijkbaar.
Sommige mannen vindt hij nog steeds eng. Andere niet - en waar dat aan
ligt, weet ik niet. Vrouwen vertrouwt hij wel, de een wat meer, de ander
wat minder. Hij is heel slim en heeft zonder moeite veel geleerd. Zijn
naam en dus: komen als hij geroepen wordt. Over bruggen lopen - wat hij
eerst heel eng vond. Netjes aan de riem lopen, zonder trekken. Trappen
lopen, iets waar hij eerst niets van begreep. Meerijden in de bus,
zonder zenuwachtig te worden. En ook: 'ja, daar is wel een terras waar
mensen zitten te eten, maar nee, wij gaan daar niet bedelen.'
Hij is een aandoenlijk hondje. Hij wil graag alles goed doen, is
dankbaar voor alles en vraagt nooit om iets, laat staan dat hij zeurt.
Nou ja, of ik dan wel weer dat aapje wil weggooien, zodat hij het terug
kan brengen.
Annemarie
Foto gemaakt in de Refugio
Recente foto's
Wat een mooi verhaal Annemarie en wat een ongelooflijk leuk hondje.
BeantwoordenVerwijderen