We zagen Soera, die toen nog Madeleine heette zo rond juli/augustus vorig jaar op de site van ACE staan. Eigenlijk vielen we al heel snel als een blok voor haar, maar in eerste instantie was Madeleine gereserveerd voor andere mensen. Na enige tijd meldde ACE ons dat ze niets meer van deze mensen hadden vernomen en dat wij haar, als we dat nog wilden konden reserveren. Dat hebben wij gedaan en daarna kregen wij al héél snel te horen dat ze op 4 september zou landen bij Rotterdam/The Hague airport. Dit is ons 3e hondje uit het buitenland, de voorgangster van Marre kwam uit Athene en dit was de eerste keer dat we het hondje rechtstreeks van het vliegveld gingen ophalen. Er kwamen meer hondjes en honden aan. Madeleine zat samen met een ander klein hondje in een kooi en was natuurlijk, net zoals al die andere honden die aankwamen nogal timide toen ze voor het eerst haar pootjes op Nederlandse bodem zette. Achterin de auto hadden we een lekker mandje klaargezet, de 2 andere honden waren thuisgebleven. Het leek handiger de kennismaking met hen thuis te laten plaatsvinden. We hadden besloten haar naam Madeleine te veranderen in Soera. Soerabaja is mijn geboorteplaats en omdat het hondje een verjaardagscadeau was mocht ik de naam uitzoeken. Soera vond het meteen best, krulde zich lekker op en we hebben haar tijdens de thuisreis niet meer gehoord. Thuisgekomen was het voor de thuisblijvers natuurlijk wel even wennen, zo’n nieuw opdondertje wat een beetje raar rook en erg verlegen was. Maar omdat we nogal eens hondjes in de oppas hebben was het gauw gewend en deden Soleil en Marre niet moeilijk tegen haar. Integendeel eigenlijk… al heel snel stelde Marre, onze andere Spaanse, zich een beetje als haar surrogaatmoeder en beschermengel op. Vanaf het begin liggen die 2 samen in de mand en samen op de bank. Soera, nu dus precies een jaar bij ons heeft zich ontpopt tot een vrolijk stevig hondje dat dag na dag, uur na uur vreugde in het leven schept. Ze begon meteen toen ze bij ons binnen stapte met een grote verkenningstocht. We hebben een vijver in de tuin en die oefent een enorme aantrekkingskracht op haar uit. Uren kan ze daar omheen zwieren, de kikkers opjagend die dachten daar lekker in alle rust op jacht te kunnen gaan. Ook de rest van de tuin wordt nog steeds regelmatig geïnspecteerd. Sommige struiken zijn net een oerwoud voor haar, ze kan daar helemaal in verdwijnen en op avontuur gaan. De eerste maanden zocht ze heel vaak bescherming bij ons. Ze kroop dan bij je op schoot, verborg haar koppie onder je arm en voelde zich dan veilig. Dat is de laatste tijd minder geworden. Ze zit natuurlijk nog regelmatig en graag op schoot en krult zich dan lekker op en geniet gewoon van de nabijheid. Eten doet ze nog steeds razendsnel en schrokkerig. De brokjes liggen in haar bak en 2 minuten later is ’t op. De andere honden laat ze met rust als die aan het eten zijn. Echt spelen met ballen of stokken doet ze niet vaak, soms… opeens… grijpt ze één van de stoffen beesten die we in hondenspeelmand hebben liggen en gaat daar als een wilde mee tekeer. Niet zo lang, maar ze heeft er enorm veel lol in. Kleinzoon Kimo is met haar op les geweest, de black box cursus. Dat ging goed en in september gaan ze samen door. Vervoer is met Soera geen probleem. Ze reist graag in de auto mee, krijgt dan een veiligheidsriem aan en vindt dat helemaal geen probleem. Op 21 mei was ik bij de protestdag van de Greyhounds in Den Haag. Ik reisde per trein van Nijmegen naar Den Haag en Soera vond het heerlijk op schoot in de trein. En al die grote Greyhounds om haar heen vond ze niet eng en ze liep dapper mee naar de Spaanse ambassade. In juli/augustus zijn we op fietsvakantie geweest. Ons bejaarde hondje is thuis gebleven en Marre en Soera hadden ieder de beschikking over een hondenkarretje en hebben het fietsavontuur meebeleefd. Dat was heel erg leuk. De hele dag erbij, ook ’s avonds in het hotel natuurlijk en als we gingen eten konden ze prima samen op de hotelkamer blijven. Opvallend is dat sinds we dit avontuur met z’n vieren hebben beleefd het lijkt of Soera zekerder is geworden. Dat blijkt vooral uit het feit dat sinds die tijd los kan lopen. Ze let op… blijft wel eens een eind achter, maar komt, nadat ze geroepen wordt weer hard aanrennen, waarmee ze in onze ogen wil zeggen… ik hoor bij jullie en wil echt bij jullie blijven. Nou…. Dat is wederzijds. Wat zijn we in ons sas met dit hondje. Zij een gouden mandje en voor ons was de keus voor haar een gouden greep.
Hieronder wat filmpjes van Soera.
Soera is net aangekomen... even snuffelen in de tuin.Klik hier
Soera ingeburgerd? Ja.. Soera ons hondje? Ja! Klik hier
Soera kan nu ook loslopen! Klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten