Troef

Op maandag 31 januari stonden wij op onze hond te wachten. Het is zoals ik al meer gelezen heb inderdaad net zoiets alsof je je kind gaat halen. Wij waren in ieder geval wel erg benieuwd of het zou ‘klikken’. Niels van Ace had ons al wel gewaarschuwd dat de honden vaak wat suffig uit de kooi komen omdat ze een beetje beduusd kunnen zijn van alles wat er zo’n dag gebeurd met ze.

Zo niet onze Troef. Luid blaffend kwam ze door de deuren. Zodra het kon hebben we haar er uit gehaald. We wisten eigenlijk niet zo goed wat er allemaal gebeurde laat staan dat we even rustig konden kijken hoe ze er nou in het echt uitzag want ze wilde maar één ding: WEG. Er waren vier handen voor nodig om haar vast te houden om haar aan te lijnen. Vooraf hadden we de tip gekregen om een tuigje èn een halsband mee te nemen omdat je niet weet wat past. Het behoeft geen betoog dat we aan het tuigje niet toegekomen zijn en de halsband maar zo snel mogelijk hebben omgeklikt. Gelukkig was die niet te groot en zodra het kon zijn we naar buiten gegaan. Eenmaal buiten kalmeerde ze een heel klein beetje en dronk ze een kwart liter waterflesje leeg (in het plastic bakje wat we hadden meegenomen…). In de auto kwam de rust eindelijk.

Nadat we in onze woonplaats waren aangekomen zijn we eerst naar een groot park gereden om haar wat beweging te gunnen. Ze vond het leuk maar hield ons (aan de lange lijn) heel goed in de gaten. Wij haar ook en zo zagen we dat ze op een hele grote herder afliep en begon te blaffen met een grommetje erin. Dat liet de herder zich niet zeggen en die ging (best wel pittig) op haar af. Daarop begon ze te kermen en ging alvast maar liggen op haar rug waarop de herder aan haar snuffelde en heel frappant één poot op haar borst zette. Gelukkig riep de baas zijn herder terug en konden wij alledrie bekomen van de gebeurtenis. Wij waren tenminste erg onder de indruk …..  Tijdens de wandeling viel ons wel op dat ze een beetje raar liep, alsof ze 3 luiers om had….., maar wij dachten dat dat van de reis kwam.

Toen naar huis. Het was een beetje vreemd om je hond eindelijk zo dichtbij te hebben maar waar je aan de andere kant nog niet veel mee hebt, behalve dat we er wel heel blij mee waren. Alles stond klaar: voerbak (met een beetje brokken), waterbak (met veel water) en een kussen. De bakken waren meteen leeg maar het kussen begreep ze niet.

Om een lang verhaal wat korter te maken: het is met vallen en opstaan prima gelukt. Ze loopt nu redelijk netjes aan de lijn, doet bijna niets meer in huis en luistert prima als ze los is. Alleen heeft ze nog wel een raar loopje. Er is namelijk ook (zware) HD geconstateerd. Daar zijn we erg van geschrokken en hebben nadien heel veel overleg gehad met ACE en met name heel veel steun gekregen. Ook als we afstand van onze Troef hadden willen doen, wat we eerlijk gezegd ook vier dagen hebben gedaan via een opvangadres van ACE. We misten haar uiteindelijk zo ontzettend dat we haar weer zijn gaan halen. We hebben toen besloten dat hoe het ook liep met haar ziekte, en wat voor een moeite het ons ook zou gaan kosten, we nooit meer uit elkaar zouden gaan.

Nu gaat het goed met Troef en wordt er heel veel aandacht besteed aan haar spieropbouw en aan het uitlaten. We merken dat ze steeds sterker wordt en geen pijn heeft. Uiteraard hopen we dat dat nog lang zo blijft. We zijn heel blij met onze uiteindelijke keuze haar te houden. Ze geeft zoveel liefde, vrolijkheid en grappige dingen dat we het ons niet kunnen voorstellen dat we ooit hebben overwogen haar op te geven. Natuurlijk geeft het extra zorg en extra kosten, maar dat kunnen we gelukkig aan Troef bieden. Ik hoop dat iedereen bij wie het in het begin misschien wat moeilijker gaat net zo’n vervolg heeft als bij ons.

En via deze weg nog heel veel dank voor alle ACE-vrijwilligers die ons fantastisch terzijde hebben gestaan.

Eelko, Els en Troef