In memoriam Lucky

Je kwam aan op Schiphol. 16 oktober 2014, mijn verjaardag. Je stond helemaal te trillen. We zijn toen apart gaan zitten, even buiten de drukte. Vanaf dat moment waren we vriendjes.

Je wende snel. En je had karakter. Nat worden vond je helemaal niets. Toch hebben we je geleerd je zwemangst te overwinnen. Een hond van de klok was je ook: je kwam ons altijd waarschuwen als het 11.50 uur was: het tijdstip waarop jij je Dentastick wilde hebben. Of als het 17.30 was: dan moesten we lopen en daarna was het etenstijd. Je had een ingebouwde wekker. En je was een gentleman hond.

Later kwam je broertje Zorro erbij. Dat was wennen in het begin. Hij bleek meer een straatvechtertje te zijn. Jullie karakters hebben tot menig conflict geleid. Maar als puntje bij paaltje kwam waren jullie toch ook zeer aan elkaar gehecht.

Wanneer je je niet lekker voelde kwam je ’s nachts heel voorzichtig mij wakker maken. Bijna je verontschuldigend. In de tijd dat je bij ons was moest je een paar kleine operaties ondergaan. Stoïcijns bleef je daar onder, alsof er niets aan de hand was. Alleen toen je met een kap moest lopen had je even de pest in.

Drie weken geleden werd je ’s nachts niet lekker. Ik ben met je naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat er vocht om je hartje zat. Dat is weggehaald, maar ik kreeg de mededeling dat er toch een slechte prognose was. Afgelopen vrijdag kwam ik thuis en zag direct dat het niet goed met je ging. Direct naar de dierenarts dus. Daar zakte je in elkaar. We konden niet anders dan je verlossen van je benauwdheid, die niet meer over zou gaan.

Lucky, je was het mooiste verjaardagscadeau ooit! Dank je wel. Rust zacht.

Rob de Vries