SHIN/ACE redde zijn 26.000ste hond, en dat komt volop aan bod in Het Laatste Nieuws!

 

Spaans asiel met Leuvense link redde 26.000ste hond: “Soms rijden mensen een hond aan om hem dan doodleuk voor de poort te leggen.”

LEUVENDe Belgische organisatie Spaanse Honden in Nood (SHIN) redde zonet zijn 26.000ste hond. Het was de Truiense Fabienne Paques die de bal 23 jaar geleden aan het rollen bracht, ontzet over het Spaanse gebruik van de dodingsstations, waarbij opgevangen honden na tien dagen plaats moeten ruimen voor nieuwe dieren. Het zijn sterke vrouwen die aan het roer van SHIN staan. Zo verruilde de Leuvense Veerle Debeurme (34) haar heimat zes jaar geleden voor de Spaanse kust. 

Het asiel bevindt zich in La Cala de Mijas, een kustgemeente in Andalusië. “Momenteel verblijven er zo’n 350 honden en 200 katten in ons asiel,” zegt Veerle. Het begon met het bevrijden van honden in zogenaamde ‘perreras’, dodingsstations. “Dat zijn de asielen van de overheid,” zegt Veerle. “Ze hanteren een wettelijke termijn van tien dagen om het gevonden dier op te halen. Wordt die termijn overschreden, wordt het dier geëuthanaseerd. Eigenlijk kan je maar beter hopen dat je verdwaalde hond niet wordt opgepikt,” zucht Veerle. Typisch Spaans is bovendien het gebrek aan bewustzijn rond sterilisatie, waardoor het aantal nestjes de hoogte in schiet.  Nog zo’n Spaans gebruik is het opkweken van podenco’s en windhonden voor de jacht. “Op het einde van het jachtseizoen zien we dan graatmagere jachthonden. ‘Ik heb mijn hond niet meer nodig,’ klinkt het dan.” 

Fluffy

Daar komt nog eens bij dat ook in Spanje corona voor een ongeziene piek in dierenopvangcentra zorgde. “We vangen nu heel veel puberende puppy’s op. Die vertonen perfect normaal gedrag, maar het baasje kan het niet meer opbrengen om ervoor te zorgen, omdat het diertje in zijn enthousiasme het huis begint te verbouwen. Mensen hebben nood aan gezelschap, maar verwarren dieren met speelgoed.” Dat alles maakt dat het asiel uit zijn voegen barst. “Er komen zelfs rashonden naar ons asiel, waar de eigenaars handenvol geld voor hebben betaald. De schattigste ‘fluffy’ hondjes vinden niet automatisch meer een baasje.” 

Het mag duidelijk zijn: de Leuvense trok niet naar Spanje voor zee en zon. “Twaalf jaar geleden liep ik hier stage als dierenartsassistent. Sindsdien bracht ik mijn zomers hier door. Zes jaar geleden ben ik permanent verhuisd." Mickey de labrador, die ondertussen overleden is, mocht ook mee. Veerle adopteerde hem uit het asiel in Aarschot. Hij kreeg gezelschap van zes Spaanse honden uit het asiel, en drie honden die Veerle tijdelijk opvangt. “In Spanje is het de gewoonte dat honden zichzelf uitlaten. ‘s Ochtends de deur openen en hopen dat uw dier een uur later weer thuiskomt. Ook dat zorgt voor een enorme toestroom in het asiel.” Negen honden uitlaten met een leiband: Veerle toont dagelijks aan dat het kan. “Overdag neem ik ze mee naar mijn werk. Ik neem mijn werk mee naar huis, en mijn thuis naar mijn werk.” 

SHIN redde 26.000ste hond. Tanya Neyts, Fabienne Paques en Veerle Debeurme © SHIN

Loodzwaar

Werken in een asiel is dan ook loodzwaar. “We zien vaak gruwelijke dingen. Honden met open beenbreuken of met een uitgestoken oog. Soms rijden mensen een hond aan om hem dan doodleuk voor de poort te leggen. Het moeilijkste vind ik het wanneer baasjes hun hond persoonlijk komen afgeven. Dan blijven die dieren nog dagenlang treuren. Sommigen vragen regelmatig nog eens hoe het met hun hond is, andere draaien zich gewoon om en verdwijnen.” Dat heet dan dweilen met de kraan open. “Als er vijftig honden opvang nodig hebben, en wij hebben nog tien plaatsen, is de kans groot dat de overige veertig in een dodingsstation terechtkomen en het waarschijnlijk niet zullen overleven. Ik probeer me dan sterk te houden door het feit dat we die tien honden tenminste hebben kunnen redden.” Een pluim die Veerle terecht op eigen hoed mag steken: in totaal redde SHIN immers maar liefst 26.000 honden. 

Toch zijn er ook mooie momenten. “Onlangs hadden we hier een dobberman te gast. Mensen waren vanuit Steenokkerzeel met de wagen vertrokken om hem te leren kennen. Het klikte, en hij mocht meteen instappen. Dat is zalig!” Ook de mentaliteit lijkt langzaamaan te keren, volgens Veerle. “Dit jaar nog is er een dierenwelzijnswet gestemd, die helaas nog veel uitzonderingen bevat, maar toch. Je ziet dat zeker de jongere generatie beseft dat het anders moet. Spanjaarden zien hun dieren ook graag, maar de denkwijze is heel anders. Het zal met kleine stapjes moeten gebeuren.”  Tot het zover is blijft Veerle als vanouds op post in haar ‘protectora’. “Een terugkeer naar Leuven? Dat weet ik niet. Ik heb mijn hart hier wel verloren.”