ACE Queso vertelt: juli in Belgenland

Hallo daar allemaal. Wij blijven deze zomer lekker in Belgenland. Ook hier kan het leuk zijn. Lees maar.

Op 30 juni komen ieder jaar opnieuw “de Belarusjes” toe, zoals de baasjes hen noemen. De Belarusjes zijn hun twee vakantiedochters die sinds respectievelijk 6 (Nastia) en 4 (Lisa) jaar de maand juli doorbrengen bij de baasjes in het kader van gezondheidsvakanties voor Tsjernobylkinderen. Twee toffe meiden, dertien jaar ondertussen, én absoluut fan van hondjes. Belangrijk dat laatste!

De eerste kennismaking met onze ACE Huggo verliep in het begin wat stroef. Mijn hondenbroertje Huggo is namelijk van het zeer jaloerse en bezitterige type. Geen indringers in mijn leuke luxeleventje, denkt hij keer op keer als iemand onbekend voor hem zich bij ons aandient, dus blaffen en vooral ook grommen op z’n best. Geen houden aan. Maar na een doorgedreven kennismakingssessie (met tennisballen gooien en snoepjes uitdelen), ging het al vlug beter en zag Huggo dat twee Belarusjes wel eens heel leuk gezelschap konden zijn. 

Zijn wantrouwen smolt na enkele uren als sneeuw voor de zon. Ikzelf, mijn hondenbroertje Babel en hondenzusje Molly kenden de Belarusjes al van de vorige jaren natuurlijk. Geen enkel probleem voor ons. We zien de voordelen heus wel hoor: meer snoepjes en meer spelletjes. En vooral… meer knuffels. Veel meer knuffels. Zalig! Al moet het gezegd dat Huggo dit jaar vooral met de aandacht ging lopen: de charmeur. 

De eerste week van juli brachten we thuis door. Op 7 juli vertrokken we voor een weekje naar De Panne. Strandvakantie. Ook voor ons was het genieten. Huggo blijkt, naast charmeur topklasse, ook een échte zonneklopper te zijn. Ikzelf hou meer van schaduw. De zon is niet écht mijn ding. Ik verstopte mij dus lekker onder de bank bij mijn baasjes. Ieder zijn ding hé. Maar Huggo had het op het strand met de meisjes reuze naar zijn zin. Kijk maar naar de fotokes hieronder. 

Nadien gingen we naar de Ardennen. In de buurt van Durbuy. We zijn er een weekend gebleven. We bezochten de dolmens en menhirs van Wéris. Maar de vakantiewoning viel serieus tegen voor ons, de hondjes. Gelegen aan een drukke en gevaarlijke weg. Geen degelijke omheinde tuin. En dan die trappen!!! Wij ACE-ertjes, trokken onze plan wel met die vreselijke trappen in de woning en in de rotstuin. Maar hondenzusje Molly en hondenbroertje Babel wilden van geen trappen weten, noch binnen, noch buiten en stonden doodsangsten uit telkens de baasjes hen naar boven en naar beneden moesten dragen. Dus besloten de baasjes voor het comfort van iedereen de vakantie van 1 week na goed twee dagen op te schorten, voor er ongelukken zouden gebeuren. De baas was met Babeltje in zijn armen net niet van de trap gevallen! De mammie zag het gebeuren en sloeg in paniek. Dat was de spreekwoordelijke druppel. Wij dus vijf dagen vroeger thuis dan gepland. 

Maar niet getreurd. Ook thuis was het leuk hoor. Die twee Belarusjes zijn schatten. Voor mij mag het vlug juli 2018 zijn. Dan zie ik Nastia en Lisa weer. Want ze hebben het in mijn oren gefluisterd voor hun vertrek gisteren: ze komen terug volgende zomer. Yiehaaaaaaaa!!!!

En dan…Belarusknuffels all over again!!!