Opa Knorr..

Bijna 6 jaar werk ik voor de organisatie als adoptieverantwoordelijke, huisbezoeker en vang ik de hondjes bij aankomst op vliegveld Eindhoven op en draag ze over aan onze geweldige adoptanten die hen een 2de leven geven. Honderden hondjes zijn er zo al door mijn armen gegaan naar hun gouden mandje.
Het maakt niet uit hoe vaak ik er sta en hoe lang je dit al al doet, elke aankomst blijft voor mij bijzonder en ook elke keer weer emotioneel om ze te zien vertrekken met hen nieuwe baasje naar een nieuw geweldig leven..
Zelf heb ik natuurlijk in de loop der jaren ook een aantal adoptiehondjes als mijn 'kindjes' aangenomen.
5 fantastisch lieve ACE hondjes en het was eigenlijk besloten dat het daarbij bleef, hoe moeilijk ook.. Ik zie ze dagelijks binnen komen natuurlijk en ben met elke aanvraag van een adoptant altijd weer gelukkig.
Maar soms komt er één voorbij die net iets harder je hart binnen komt. Voor mij persoonlijk heeft dat niets met type of ras of groot of klein, jong of oud te maken maar soms kijk je in een paar oogjes en dan weet je, dit is ment to be.. deze moet naar mij.
Zo Knorreke, 11 jaar oud, gedumpt door zijn vorige baasjes bij de dierenarts in Spanje voor euthanasie. Hij had een herseninfarct gehad, hij kon bijna niet meer lopen en het arme zieltje, die waarschijnlijk altijd netjes zindelijk was geweest,  kon zijn poepje en plasje niet meer ophouden. Reden voor de dood volgens zijn baasjes!! De dierenarts zag gelukkig de wens om te leven in zijn oogjes en heeft het niet gedaan maar daarvoor in de plaats Fabienne gebeld. Natuurlijk neemt onze " rescue angel " hem op en geeft ze de eerste zorg en wanneer klaar voor adoptie komen ze op de site..
Als adoptieverantwoordelijke krijg ik natuurlijk dagelijks de mails en beschrijvingen van de nieuw opgenomen hondjes en daarmee de nieuw adopteren hondjes binnen. Zo ook Knorreke's mail met zijn profiel foto.
Ik open mijn mail en kijk recht in in de oogjes die me daarna niet meer los lieten. Ik was verkocht, hopeloos voor dit oude opa'tje gevallen!!
Toch nog geprobeerd sterk te zijn .. we hadden tenslotte besloten dat ons " gezinnetje" compleet was. Maar na in die oogjes gekeken te hebben, voelde het ineens niet meer compleet. Mijn opa'tje Knorr hoorde hier thuis te komen.
Vorige week maandag stond ik eens een keer niet als vrijwilliger op de luchthaven maar als adoptant.. en hoe mooi het elke keer ook is om ze te mogen overdragen, er kan geen gevoel tegenop als je ze in je armen mag pakken en ze nooit meer los hoeft te laten.
Onze lieve Opa Knorr, je mag hier genieten van je welverdiende pensioentje en ik hoop met heel mijn hart dat wij ook nog een paar jaartjes van jou mogen genieten.. Dat ik elke dag weer in die oogjes mag kijken die ik elke dag weer een beetje gelukkiger zie staan..

Vivian... 

Klik hier voor het filmpje dat Vivian haar metgezel heeft gemaakt.