Spaanse Natte Neuzen Nieuws: JIM voorheen PANCHITO

Hij is nu een half jaar bij ons, onze Jim a.k.a. Panchito. Maar eigenlijk noemen we hem altijd Zoef: van 0 naar 100 in anderhalve seconde. Het ene moment ligt hij gelukzalig knorrend en opgekruld als een donutje te slapen op de bank. Het volgende moment staat hij met fel glimmende ogen voor je. ‘In de relstand’ noemen we dat. Altijd klaar voor actie, deze vrolijke stuiterbal. Zolang het maar niet te vroeg in de ochtend is, want meneer houdt van uitslapen.

We wisten waar we aan begonnen: hondje uit Spanje.., dodingsstation.., tijdje in de opvang.. dan verwacht je wat rauwe randjes. Een klein gedragsprobleempje, iets van een opvoedingshiaatje misschien. Hij was al een half jaar in Nederland bij mensen die heel goed voor hem hebben gezorgd, maar toch. De cursus was al uitgezocht.

Maar wat denk je? Helemaal niets! Vanaf dag één heeft hij zich keurig gedragen. We durfden hem op dag twee zelfs al los te laten lopen, zó goed luisterde hij en zó goed hield hij ons in de gaten. Hij snapte niet altijd meteen wat we wilden, maar hij deed overduidelijk ontzettend z’n best om het goed te doen. Heel aandoenlijk. Binnen twee weken had hij al wel tien commando’s bijgeleerd. Met veel plezier, want hij vindt het allemaal even fantastisch om te doen.

We waren gewaarschuwd dat hij autorijden nog wat spannend vond. En dat klopt, maar eigenlijk met name het aankomen op de bestemming. De eerste keren dat we hem meenamen, hebben we hem trillend uit de auto getild en durfde hij nauwelijks de drempel over. ‘Waar kom ik nu toch weer terecht?’ Heel zielig om te zien, maar we hebben ons er niet door laten tegenhouden. Dus hij ging gewoon mee en bij angstplasjes hebben we zonder veel bombarie gewoon het kleed (met zeil aan de onderkant, reuze handig) verschoond. Inmiddels is het kwartje gevallen en associeert hij een ritje in de auto met leuke dingen doen. Naar het strand, het bos, bezoekjes aan mensen met andere hondjes om mee te spelen..

Met minstens zoveel plezier gaat hij mee aan de fiets. Als hij na een tijdje wat moe wordt, gaat hij in het bakje voorop. En sinds kort hebben we een bootje en gaat hij mee het water op. Allemaal dingen waar hij wat aarzelend aan begint, maar waar hij binnen vijf minuten aan gewend is, deze dappere dodo. We zijn best een beetje trots op hem, hoe makkelijk hij zich aanpast en nieuwe dingen aanleert. Zal ook best z’n overlevingsinstinct zijn, maar het had heel anders gekund, meer weerstand, angst, een langzamer leerproces.. Maar echt niets van dat al, die cursus hebben we uiteindelijk nooit gedaan.

Is er dan geen enkel minpuntje? Jawel, als hij heel erg blij is - en dat is hij nogal vaak – loopt hij met schoenen te sjouwen, bij voorkeur met laarzen. Hij maakt ze niet kapot hoor, danst er alleen mee rond met zo’n blij zwabberkontje en dan laat hij het ding ‘ergens’ achter. Dus je loopt regelmatig op één laars door het huis te zoeken naar die andere. En in al zijn enthousiasme wil hij graag tegen mensen opspringen. Vrij normaal jonge hondengedrag dus, dat we met de tijd ook wel weer gecorrigeerd krijgen.

Hij is nu een half jaar bij ons, onze Zoef. En het mag duidelijk zijn: we zijn ontzettend blij met hem. Wat een heerlijk beest!