Mijas ( Suske ) en Obie ( Brend ).

We hebben thuis altijd een “bretonneke “gehad. Een ras waarvan het karakter erg klikt met het onze.

Toen we afscheid moesten nemen van onze Breton “Pinto” vonden we Mijas (Suske) via Shin. 

Vroeger namen we altijd een pup. Vandaar een beetje de onzekerheid om een volwassen hond te adopteren. Zou het ons wel lukken? Maar alles verliep vlot, Mijas voelde zich snel thuis en we waren blij dat we de stap hadden gezet met Shin.

Maanden verstreken en er waren geen problemen. Zo begonnen we ook na te denken over de adoptie van een tweede hond. We volgden “ honden ter adoptie “ van Shin op nauwe voet en ontdekten enkele “ bretons”.

Ons hart zei telkens ja, maar ons verstand?

Wij hadden al een tijdje “Brend” op ’t oog. En toen werd het september en kwam de ontmoetingsdag van Shin in Zoersel eraan. Die dag hebben we de knoop doorgehakt. Temeer daar we meer informatie kregen over “Brend” van Fabienne, Vivianne, … en andere mensen die “Brend“ kenden. De adoptie werd in gang gezet, het aftellen kon beginnen.

“Brend” kwam een tijdje later aan op Zaventem na een lange vlucht. Die avond was het al laat en donker. Toen we thuis arriveerden, lieten we de honden eerst kennismaken op neutraal terrein. Dit verliep verrassend vlot. Obie, zoals we

“ Brend” nu noemen werd meteen aanvaard. De eerste nacht hebben we een oogje in ’t zeil gehouden. Maar de volgende nachten verliepen vlekkeloos. De volgende morgen waren ze blij elkaar te zien en het was direct speeltijd voor de twee. Ze verdragen elkaar, delen hun speelgoed …

Ieder heeft zijn eigen bench, maar ze slapen soms in dezelfde om een dutje te doen.

Het lijkt alsof ze op een bepaalde manier met elkaar communiceren over datgene wat ze hebben meegemaakt. En misschien schept dat een band?

Nooit gedacht dat Mijas zoveel nood had aan een vriendje. Ze vinden steun en durf bij elkaar.

Ze hebben duidelijk de tijd van hun leven maar wij genieten ook als we ze onbezorgd zien lopen, spelen, …..

Ondertussen zijn we 4 maanden verder en is het alleen maar beter geworden. Mijas en Obie zijn onafscheidelijk en wij genieten ervan.

Bedankt Fabienne en heel de ploeg vrijwilligers voor het fantastische werk dat jullie leveren waardoor vele honden een tweede leven of zoals jullie het noemen “ een gouden mandje” krijgen!