Vicente en Elisabeth

Het gaat zo ontzettend goed met Vicente en Elisabeth. Het zijn zulke lieve honden, we zijn zo rijk met deze twee boxers.

Vicente heeft lekker wat vlees op zijn ribben gekregen en weegt nu zo'n 31 kilo. Ik verwen hem ook wel extra met lekker gekookte rijst met gekookte kip extra over zijn brokken. Natuurlijk krijgt Elisabeth dan ook.

Maar met Elisabeth moeten we een beetje op haar slanke taille letten, die verdwijnt zo langzamerhand.......

 

We kregen hele leuke reacties van de mensen uit ons dorp. Ze zagen ons dan met de nieuwe honden lopen en dan was de reactie: "Nou Sandra, dat komt wel goed, die ribben zien we binnenkort niet meer" en "Die honden hebben mazzel, die hebben weer een gouden mandje gevonden nu ze bij jou zijn". Die reacties maakten ons wel heel blij. Echt heel leuk.

 

Elisabeth is een dondersteen, maar wat een lief meisje. We moeten wel de schoenen opbergen, anders gaat ze eraan knagen. Maar verder kan het allemaal geen kwaad hier in huis. Ik moet zo nu en dan van kussenhoesjes wisselen, omdat er hier en daar een hoekje is afgesabbeld. Ik kan daar wel om grinniken.

Elisabeth moet gewoon wat te rommelen hebben, een doos om te versnipperen of ze pakt een stuk hout uit de houtmand bij de kachel om op te knagen. Prima allemaal.

Ze lopen lekker samen voor je uit met wandelen, af en toe springt Elisabeth dan op Vicente om te donderjagen.

Dat donderjagen doen ze ook heerlijk hier in huis: de bank op en weer af, dan de stoel op en weer af, hard naar buiten door de tuin en dan met je modderpootjes opnieuw het rondje. Prachtig om te zien. Ze vinden het ook heerlijk om te ravotten met mijn man of met mijn zoon van 18.

 

Nadat we met de honden gewandeld hebben, mogen ze hier voor  ons huis los om te ravotten. Ze weten dat al, ze gaan keurig zitten zodat wij de riem kunnen losmaken.

Elisabeth vindt het Hollandse weer niet echt fantastisch. De eerste grote regenbui vonden ze helemaal niet leuk. Ze kropen bijna in mij om maar zo weinig mogelijk regen op hun vacht te krijgen. Met harde wind zie je Elisabeth helemaal klein worden. Ze is dan zo weer binnen. Binnen liggen ze het liefst op een wollen deken. Zonder deken ligt de bank een stuk minder lekker. Ze willen wel alle twee op schoot liggen. Soms is het rennen wie het eerst naast me ligt.

 

Van de week lag ik een dagje ziek in bed; met twee honden natuurlijk. Ze zijn alletwee zo lief van karakter, we hebben nog geen snauw van ze gekregen, we kunnen in hun etensbak terwijl ze aan het eten zijn; echt niets is een probleem. Ik verbaas me er nog dikwijls over dat mensen zulke lieve honden afdanken, ik kan geen dag meer zonder deze twee banjers.

 

Lisa krijgt van Elisabeth een likje over haar gezicht, Vicente komt even tegen haar op staan om te kroelen. Dat herkent ze vast nog wel van ze.

Bedank haar van ons, voor de goede verzorging van Vicente en Elisabeth. Het lijkt me heel moeilijk voor haar om steeds afscheid te moeten nemen van haar honden.

 

Lieve groeten uit Oostknollendam

van Sandra, Ronald, Jasmijn, Maikel en Daniëlle.