Jip (voorheen Tammy)

16 december, verwachte aankomsttijd voor de vlucht vanuit Malaga: 13.57. De zenuwen nemen toe, inclusief zweethanden en het gevoel constant verschrikkelijk te moeten plassen. Vol verwachting staren we naar de deuren in de aankomsthal, waar een hoog aantal Spanjaarden en Nederlanders die nét iets te lang in de zon hebben gezeten uitkomen.
''IK ZIE ZE!'' , roept plotseling een vrouw die ook haar hond komt ophalen. De glazen wand biedt net genoeg zicht om 2 enorme kooien te onderscheiden. Zweethanden hebben inmiddels hun maximale zweethoeveelheid bereikt en mijn blaas staat op knappen, maar, daar is ze eindelijk: JIP!!! Haar mooie oogjes die een hele achtergrond weerspiegelen vallen gelijk op wanneer ik door de tralies heen kijk. De kooi wordt opengemaakt en Jip kruipt afwachtend terug in haar kooi. De nieuwsgierigheid wint het van haar onzekerheid, en langzaam komt ze haar kooi uitgelopen. Wat is ze prachtig! We ontfermen ons over haar en zijn ontroerd. Wat is het bijzonder dat een hond nog zoveel vertrouwen heeft in de mens, terwijl haar vertrouwen ontelbare keren is geschonden. Wat een eer om haar te mogen laten zien wat het leven allemaal te bieden heeft.

Eenmaal thuis doen we niets anders dan knuffelen met haar. Wat heerlijk dat ze gelijk bij ons op schoot komt zitten. Ze is nieuwsgierig op haar eigen afwachtende manier. Ze komt langzaam een beetje los en pakt een knuffel om mee te spelen, die ze vervolgens de hele avond niet meer heeft losgelaten.

Het is genoeg geweest voor vandaag. Jip is verschrikkelijk moe en ploft met een zucht neer op haar kleedje. Ik geef haar groot gelijk. 

Morgen weer een nieuwe dag.