Pagina's

donderdag 18 december 2014

Adoptieverhaaltje Wiinifred

Hallo!

(Met een dikke strot lees ik alle lieve verhaaltjes op facebook over de geadopteerde hondjes en hun blije mensen. Iedere keer denk ik: 'ik moet nu echt ook wat schrijven want ik heb ook allemaal ACEkanjertjes!!" en nu doe ik het dan eindelijk, gewoon om te laten weten hoe blij ik ben met mijn beestjes en al die geweldige mensen van ACE...)


In 1996 sloten we ons eerste ACE-hondje in ons armen en we hebben er sindsdien al 7 bij ons mogen hebben. Ze zijn ( en waren, we hebben er nu 5) allemaal lief, speciaal en stuk voor stuk kadootjes, maar ik vertel graag over Mila ( voorheen Workina) omdat ik zo trots op haar ben:

Toen dat eerste hondje, mijn lieve Pien vorig jaar 1 december overleed was het natuurlijk een groot verdriet, dat hoef ik aan dierenliefhebbers gelukkig niet uit te leggen. 
Ondanks de knoop in de maag hebben we wel al vrij snel besloten dat we een ander, zielig , kansarm hondje wilden adopteren, zodat we niet alleen jammerden om de vreselijke verhalen maar ook wat konden doen.
We hebben op de site gekeken bij de oude hondjes, daar zo'n 5 moppies uitgekozen die volgens ons bij ons zouden passen en het aan de kenners dáár overgelaten welke het meest urgent was, nou, daar kwam dus Mila ( workina) uit; een heel bang meisje dat met pups in het asiel is beland, geen mensen vertrouwde. We moesten wel een paar maandjes op haar wachten want ze was nog onder behandeling en kon nog niet met het vliegtuig mee. 5 Maart jl. kwam ze dan aan op Schiphol, samen met heel wat andere geluksvogels en het was zoals altijd weer heel ontroerend. We hebben haar met kennel en al mee naar huis genomen want ze was panisch. Thuis aangekomen hebben we haar met extra riemen eruit gehaald om even te plassen maar in no time had ze al één riem volledig doorgebeten, lang leve de extra touwen!! In huis mocht je ook bijna niet naar haar kijken, ze bivakkeerde de eerste anderhalve dag in een puppyren ( lekker ruim) Als ze naar buiten moest liet ik haar even in mijn "kattenren"( afgezet stuk voor mijn blinde katten) Met eten kon ik haar wel lokken, dat vond ze wel belangrijk! Na 2 dagen zag ze dat mijn andere hondje Catootje wel lekker op de bank lag en dat deed ze na. Afijn, na een week of twee is het gelukt haar een tuigje om te doen, ze kroop met haar buik over de grond, langs de muur buiten, ze was zooo bang...

Ach, dat is allemaal geweest... ze loopt tegenwoordig lekker los op het erf, met wandelen doe ik haar een tuigje om, ze komt keurig naar me toe als ik haar roep maar loopt ook prima los mee. De eerste keer dat ik haar staartje rechtop zag staan, voorzichtig kwispelend sprongen de tranen in mijn ogen. De grootste hulp heeft ze eerlijk gezegd niet van ons, maar van mijn honden gehad hoor, vooral kleine Catootje, daar is ze zo leuk mee en die doet ze echt na. Ook Gappie ( Nicolas) is zeer geduldig met al die meiden om zich heen... Van de week deed ze Cato na: ook zij verwelkomde me door tegen me op te springen en me een likje te geven... Ja, dat meisje heeft zoveel overwonnen... lekker op haar eigen tempo mag ze zichzelf blijven, soms is ze weer wat bangig, dan kruipt ze weer even weg maar dat hoort bij haar, geeft niks. Ik hoop dat ze gelukkig is. ( en dat haar laatste zoontje ook gauw geadopteerd wordt, die zit nog steeds in Spanje!)
--
Vriendelijke groet, Winnifred Kremer

Mila vh Workina


Geen opmerkingen:

Een reactie posten