Holly, nu Eefje

Eefje in Alkmaar

Eefje (Holly) is vanaf 15 maart j.l. bij ons in Alkmaar. Als een kruimeltje in een tasje kwam ze aan op Schiphol. Verstijfd en angstig, ze leek wel in shock. Nu maanden later is ze nog steeds erg bang voor bepaalde mannen, schrikt ze van deuren die opengaan en van onverwachte bewegingen. Haar angst is in huis groter dan buiten. Ze gaat buiten geen grote hond uit de weg. Ze zit echter gauw in de vluchtmodes. Gelukkig gaat het toch steeds beter.  Ze luistert goed! Is een enorme  "zwaan kleef aan", kan goed alleen zijn, katten zijn geen probleem en Fee is haar grote vriendin. Nu ze zich wat zekerder en veiliger gaat voelen, durft ze ook meer. Af en toe uitdagen en vooral veel in bosjes struinen en als kers op de taart paardenpoep nuttigen, vooral veel. Maar ja dat doen (Spaanse) hondjes nu eenmaal. Zij vinden andere dingen lekkerder dan de mens. Al met al weer een bijzonder hondje uit Spanje dat haar eigen mandje heeft gevonden! 

Hulde aan de redders in Spanje, Pia die mij attendeerde op haar, 

de mevr. die haar meenam en de begeleiding op Schiphol!

Voor de foto: Eefje is het bruine hondje, het andere hondje is Fee, natuurlijk ook van ACE.

ZONDAG 3 AUGUSTUS EVENT IN MARBELLA TEN VOORDELE VAN SHIN,...IN BAR AQUA DULCE !!!!!

Frank en Kristel GALAN adopteerde vandaag hun tweede hondje van ons, MELLEKE is de uitverkorene,..ze sprong gelijk op tegen Kristel en dat was dus de geboren "KLIK"....en zo ging ons Melleke mee,..

Om ons een riem onder het hart te geven gaan ze ZONDAG 3 AUG een optreden doen in PUERTO BANUS volledig ten gunste van ACE SHIN, ze doen hun optreden helemaal vrij van kosten voor ons, en de BAR waar het door gaat is bij ons Maries, van TERRAZA AQUA DULCE, vlak tegenover de ingang van de CORTES ENGLES, Frank en Kristel GALAN zullen een hele avond gezellig zingen !!

TERRAZA AQUA DULCE geeft 10 % van hun drank inkomsten aan ons, verder worden er lege enveloppen gegeven aan elke bezoeker en vragen ze de mensen ons een donatie geven, om onze refugio te helpen in de moeilijke periode die we doorgaan, wij danken op voorhand al met heel ons hart FRANK EN KRISTEL GALAN maar ook Maries en haar familie waar het event doorgaat !! Allemaal aanwezig zijn als je in Marbella bent,...

SAVE PODENCOS

Tjok (7115) en Guusje (Amber 6563)

Het is alweer ruim een jaar geleden dat we onze twee nieuwe huisgenoten kregen, eerst Amber ophalen op vliegveld Eindhoven en een maand later Tjok vanaf Brussel. Bij aankomst was het verschil in karakter tussen beide honden meteen duidelijk. Amber trok ons vooruit langs bosjes en perkjes tot we bij de auto waren. Eenmaal ingestapt bleef ze de hele weg naar huis toe overeind staan, aandachtig al het verkeer om de auto in de gaten houdend. Tjok liep rustig mee in de parkeergarage naar de auto, sprong achterin, ging liggen en sliep.  En zo zijn ze altijd gebleven, Amber is iets rustiger geworden maar wil nog altijd de hele wereld verkennen. Alleen op een vertrouwde en bekende plek komt ze werkelijk tot rust. Tjok vindt alles wel goed en is overal volkomen op zijn gemak.

Omdat ik de honden mee kan nemen naar het werk gaan we vier keer per week met de bus naar de stad. We hebben zo een beetje vaste plekken in de bus, op de plaats waar eigenlijk ruimte is voor een rolstoel. De honden lopen rustig achter me aan de bus in, Tjok gaat naast me op de grond liggen en slaapt wat, Amber laat zich door mij tussen mijn benen inzetten en houdt alles in de gaten. Gaat altijd makkelijk, nooit problemen en ook alleen maar positief commentaar van de andere passagiers.

De gezondheid van Tjok gaat langzaam achteruit. Niet alleen dat hij ouder wordt maat hij heeft ook last van zijn hart. Een van de kleppen lekt behoorlijk en we hebben er lang over na moeten denken of we hem wel zouden laten verdoven om enkel kiezen te verwijderen. De dierenarts had ons gewaarschuwd dat een algehele narcose wel eens teveel zou kunnen zijn voor het verzwakte hart, maar gelukkig is het goed afgelopen. Hij eet weer met plezier en kan lang op botten en lapjes jagen.

Met Amber is niets aan de hand, een gezonde hond met een goede conditie en een stevige eetlust. Wat we erg jammer vinden is dat buiten haar jachtinstinct te sterk is om erop te vertrouwen dat ze terugkomt. We hebben haar een paar keer losgelaten maar altijd gaat ze op een gegeven moment een spoor volgen en is dan in een oogwenk in de verte verdwenen. Tot dusver is ze wel teruggekomen maar elke keer dat ze weg is kunnen we eigenlijk niet anders doen dan er maar het beste van hopen. Daarbij komt ook nog dat Tjok, op het moment dat Amber ergens op jaagt, er ook op volle snelheid achteraan wil, en eigenlijk is zijn hart daarvoor te slecht. Dus hebben we Amber bijna altijd aan de lijn en loopt Tjok los, ergens bij ons in de buurt.

Toen we laatst op vakantie gingen naar Frankrijk hebben we hen niet meegenomen, omdat we bang waren dat de hitte teveel zou zijn voor Tjok. Dus gingen ze naar een pension, waar ze samen in een kooi zaten. 4 keer per dag werden ze daar in een speelweide gelaten met wat andere teefjes waar Amber niet bang voor was, en zo konden de teefjes lekker samen zijn en spelen, terwijl Tjok eindelijk eens aan het hoofd stond van een troepje vrouwen. Maar volgende keer gaan ze gewoon mee, dan gaan we wel naar een minder warm gebied. Want we hebben ze best gemist op de twee weken dat we weg waren!.

Kortom, wij zijn blij met onze Spaanse vrienden,  en we hebben de overtuiging dat zij het ook naar hun zin hebben.

Vriendelijke groet

Geert

Amber

Tjok

Winter, hoe hij mijn hartje stal.

Maandag 21 April 2014, mijn eerste stagedag op de Refugio bij Ace Charity. Ik had zo onwijs veel zin om 7 weken lang te kunnen werken met de honden. 

Samen met de andere meiden liepen we ’s morgensvroeg om 07.20 uur aan op weg naar ACE. 

Onderweg vroeg een van de meiden aan me wat ik verwachtte van de Refugio. Hoe denk je dat het eruit gaat zien? Hoe denk je dat de honden eruit zien? En hoe denk je dat de medewerkers zijn? 

Allemaal vragen die ik niet wist te beantwoorden, allemaal vragen die in mijn hoofd rondspookte. 

Het enige wat ik wist te antwoorden was dat ik me voor had bereid op hoe de honden er uit konden zien, dat het misschien wel heel heftig kon gaan worden en dat ik het allemaal maar op me af ging laten komen.

Na een halfuurtje gelopen te hebben kwamen wij eindelijk aan op de Refugio. We liepen naar binnen en alle honden liepen los en kwamen me meteen begroeten. Éen woord: Fantastisch!

Ik werd voorgesteld aan Steven door de meiden. We moesten nog even wachten op de andere groep meiden voor we aan de slag konden. Dus ik besloot even lekker te gaan knuffelen met de honden. Toen de andere groep meiden ook aangekomen was werden hun aan het werk gezet en kregen ik en mijn vriendin waar ik samen mee op stage was een rondleiding over de Refugio door Steven.

Tijdens de rondleiding liet Steven ons zien hoe de Refugio verdeeld was en vertelde hij ons hoe het dagelijks programma eruit zag. 

We liepen rustig naar boven waar alle andere meiden aan het werk waren.

Een grote poort werd open gemaakt en vele hondjes kwamen ons vrolijk begroeten.

De wasplaats, we liepen naar binnen en daar lag hij dan… Winter. Helemaal alleen in zijn hok, een beetje te niksen. Dit viel me meteen al op, het raakte mij.

Maar goed we moesten verder. We werden over de secties begeleid en we konden zien hoe de meiden aan het werk waren. 

Eenmaal klaar met de rondleiding mochten wij ons aansluiten bij de meiden en hun gaan helpen.

Toen we even wat tijd voor onszelf hadden besloot ik even bij Winter te gaan kijken. Eenmaal in het hok bij hem, kwam er nog geen teken van leven vanaf. Hij bleef gewoon lekker liggen en trok zich niks van mij aan. Tot dat ik ging zitten, hij kwam op me af en ging zich PLOF bovenop mij zitten.

Vanaf dat moment begon het.. Elke werkdag ging ik wel even kijken bij Winter, even knuffelen totdat hij aangaf nu is het genoeg. Maar elke dag met een beetje vooruitgang. Hij begon mij te vertrouwen, Hij begon speels en vriendelijker te worden, en hij werd bij elk mens dat voorbij kwam lopen blij.

Ik zei het nog zo tegen mezelf, Fenna je gaat niet voor Winter vallen. En in mijn hoofd bleef deze zin zich herhalen, herhalen en maar herhalen. Ik vocht er zo hard tegen dat Winter dit begon te merken, en je kunt het al raden. Winter won de strijd, hij kwam bij me liggen met zijn hoofd op mijn knieën en liet zich lekker vertroetelen. Ik was verkocht en vocht niet meer tegen mijn gevoelens, sterker nog ik liet ze toe.

Ik stelde me elke dag meer open naar Winter, en verrassend genoeg gebeurde er bij Winter hetzelfde. Ik kon merken dat hij me begon te vertrouwen en zijn liefde met mij durfde te delen. We werden maatjes, hele dikke maatjes.

 Het voelde alsof het zo moest zijn, alsof het mijn eigen hond was. Ik begon oprecht van hem te houden. Door dit gevoel besloot ik voor hem te gaan vechten. En ik begon met foto’s te sturen richting het thuis front. Mam kijk dit is Winter, lieverdje he? En wat met een foto begon ging verder met elke dag wel een foto richting thuis, naar familie en vrienden. Iedereen vond hem geweldig. 

En daar kwam opeens de vraag, mam mag ik hem adopteren?? Achter in mijn hoofd wist ik het antwoord al maar ik ging door. Ik zou alles op alles zetten om hem te kunnen adopteren. Maar ik verloor de strijd. Hij kon absoluut niet mee naar huis. Ik kon hem geen gouden mandje geven, geen gezin waarin hij absoluut vertroeteld kon worden en geliefd kon zijn. Ongelofelijk veel verdriet en pijn voelde ik door mijn lijf gaan.. Waarom??

En met de weken die voorbij vlogen, kwam zo ook de dag van mijn vertrek steeds dichter bij.. Ik wou geen afscheid nemen van mijn maatje, ik wou er niet aan toe geven. Mijn laatste dagen ben ik dan ook meer dan elke andere dag bij Winter geweest, elk moment dat ik kon ging ik naar hem toe, gaf hem een knuffel een dikke kus en bracht tijd met hem door. Ik zorgde voor onze laatste mooie momenten samen. 

Mijn laatste stagedag, gebeurde daar iets heel bijzonders. Het was alsof Winter het voelde dat dit ons afscheid was. Ik lag op de grond, hij kwam voor me liggen, legde zijn hoofd in mijn armen en bleef heel kalm liggen. Ik gaf hem een kus en hij sprong op. Maar hij kwam ook weer meteen terug liggen en legde zijn hoofd boven op dat van mij en bleef rustig liggen. Hij voelde het, hij voelde dat het een soort afscheid was.. Dit was het mooiste moment dat ik samen met Winter gedeeld had in 7 weken tijd.

  

4 Juni 2014, mijn laatste dag in Spanje was aangebroken.. Ik was vrij deze dag, het koffer moest ingepakt worden, er moest afscheid genomen worden. Maar vooral we moesten er een leuke laatste dag van proberen te maken. 

Het besluit was om toch nog even naar de Refugio te gaan, afscheid te nemen van alle lieve mensen, stagiaires en vooral Winter.

Eenmaal voor zijn hok lag hij lekker rustig in zijn iglo. Ik opende het hek van zijn verblijf en ging zitten. Ik kwam om afscheid te nemen, ik moest naar huis maar zonder hem.. We hebben een dik uur geknuffeld, maar Winter voelde het ook en hij begon zich drukker en maffer te gedragen, hij begon aan mijn armbandjes, schoenen en kleren te knabbelen, bijna alsof hij protesteerde.. Maar gaf me nog een lik in mijn gezicht. Ik werd geroepen en het was tijd, tijd om te gaan. Ik gaf hem nog een laatste stevige knuffel en traantjes voelde ik langzaam over mijn wangen rollen. Ik bedankte hem voor de vriendschap die hij mij gegeven had, dat hij me liet zien dat ik kon vechten voor iets wat ik zo graag wilde, en zo graag waar had willen maken. En ik vertelde hem dat ik ging vechten voor hem. Ik ging hem een huisje bezorgen. Langzaam stond ik op en liep ik weg van hem.. ik barstte in tranen uit. Het was zo’n ongelofelijk akelig en pijnlijk gevoel dat ik hem moest achterlaten.. Ik draaide me om en keek hem nog een keer aan.. 

Vanaf dat moment was ik ontroostbaar, tot op de dag van vandaag ben ik ontroostbaar. Mijn maatje die ik zomaar heb moeten achterlaten. Die ik mis, die ik elke dag nog zoveel knuffels wil geven. 

Winter, lieve schat. Bedankt dat jij me hebt vertrouwd, bedankt dat jij met mij samen jou vooruitgang heb willen delen. En vooral bedankt voor een absoluut mooie vriendschap die je me hebt gegeven. De tijd met jou zal mij altijd bij blijven en jij verlaat mijn hartje nooit meer!

Ik ga er voor zorgen dat jij een goed en mooi thuis krijgt.

                       Liefs,

Fenna

Sunshine.

Ik heb van begin maart tot eind april stage gelopen bij stichting ACE. het was een geweldige ervaring en ik ga in oktober weer terug voor een weekje.

toen we met Fabienne mee mochten naar het dodingstation mochten we allemaal 1 hond uitkiezen. ik keek rond en wilde het liefst alle hokken openzetten. maar dat kon niet. toen ik met tranen in mijn ogen rondliep kwam ik langs hok nummer 38. en daar zat een klein hondje helemaal alleen in een hoekje. ik wilde der aaien maar ik kon er niet bij. en ze keek heel droevig naar me. ik ging naar Fabienne en zei 'deze wil ik hebben' en even later mocht ik haar uit het hok halen. ze keek me aan, gaf me een lik en wist dat het goed was. ik gaf haar meteen de naam Sunshine. het kwam in me op en vond het een prachtige naam voor haar. eenmaal bij ace aangekomen stuurde ik een foto door naar mijn moeder met daaronder 'Dit is Sunshine, en ik ben  verliefd' met daarna heel voorzichtig de vraag 'mag ik haar hebben?' en gelukkig was het antwoord ja! ze is nu een aantal maanden bij me en ze doet het super. haar puppy gebit was super slecht maar nu heeft ze een stralende witte tanden. we doen samen hondencursus iedere zaterdag en dat vind ze geweldig. ze is heel hyperactief en heeft veel beweging nodig. maar kan ook heel lui zijn. en het leukste vind ze als we commando's gaan oefenen met snoepjes. ondertussen kent ze , Zit, Lig, Plat, High Five, Twist, Blijf, Plaats. en er komen er nog veel meer bij. we zijn dolgelukkig samen en zullen voor altijd samen blijven.  en ik wil ACE bedanken voor hun prachtige werk ! 

Groetjes Kimberley Hekelaar en Sunshine.

Aankomst Schiphol 29-07-2014

Ze hadden 2 uur vertraging de hondjes van Ace uit Malaga, maar om 02:30 uur konden de baasjes hun lievelingen in hun armen sluiten.

De kleine Betty Boop had nog een hele reis voor de boeg zij ging met Pia mee naar huis naar Duitsland.

De kleine Femke was wat angstig maar in de armen van haar nieuwe baasje en met een aai van haar kinder baasjes ging het al beter. Annabella heeft het ook getroffen haar 2 kinderbaasjes waren mee om haar te verwelkomen . En dan Panchote zijn  2 nieuwe hondenvriendjes waren mee  en hij zag het ook helemaal zitten met zijn baasjes.

Betty Boop

Femke

Annabella

Panchote

HOT HOT HOT,...

Gedichtje van Linda de Gelder.

Soms valt het me zwaar om al die ellende over zoveel hondjes te lezen, toch lees ik alles en deel ik vaak, omdat ik denk dat het delen mensen bewust maakt dat ze vaak zitten te zeuren en klagen om niets. Bovendien helpt het mij om het van me af te schrijven.

Ace Charity Spain...

Respect, bewondering, zoveel inzet, zoveel liefde als jullie geven
Alles uit de kast halen voor elk leven.

Uitgehongerd, geschopt, lamgeslagen, stuk voor stuk een triest verleden
Jaren aan een te korte ketting,
dag in dag uit, maanden, jaren,
hondjes die het hebben opgegeven, geestelijk al overleden.

Als pakket post in een doosje dichtgebonden bij de vuilcontainer neergezet
Gedumpt, verstoten, verstikt,
sommigen hebben het niet gehaald, anderen net op tijd gered.

Moedertjes het ene nestje na het andere, alleen maar voor het geld
Niet omdat het hondenleven telt.

Pupjes veel te jong bij mama weggerukt, voor de verkoop of de jacht
Mama die nog melk heeft, maar meteen alweer gedwongen wordt verkracht.

Een "speelgoed" hondje voor de kinderen
Tot de lol eraf is en ze alleen maar kosten, dus hinderen.

Niet meer naar omgekeken, uiteindelijk gewoon op straat gesmeten
Wat hondje? Ach dat diertje is al snel vergeten.

Vergeten in een donker hok, eerst nog blaffend als ze honger hadden, maar na vele schoppen monddood gemaakt
Alleen hun hartje klopt nog, geen emoties meer, het kan ze niets meer schelen, er is niets meer wat ze raakt.

De dodingsstations beleven gouden tijden, in opdracht van gemeente worden de moorden gepleegd
Weg met die zwervers, die vieze honden van de straat, voor de toeristen wordt alles schoongeveegd.

Geen entingschema geen sterilisaties, ben je mal
Het zijn maar honden, geen mens die hier wakker van ligt,  niets meer dan levend afval.

Gelukkig zijn er mensen die wel elk dier een kans geven
Die proberen te redden wat er te redden valt, want voor hun telt elk leven!

Tranen vloeien als de veel te jonge pupjes toch nog overlijden
Of dat lieve oudje alsnog heengaat omdat het te lang heeft moeten lijden.

Gelukkig ook vaak tranen van geluk, anders was dit niet vol te houden, elk die voor een leven vecht verdiend zoveel respect
Die harde werkers zijn al dankbaar voor die lieve blik, voor die poot, die lik, voor elk diertje dat naar een gouden mand vertrekt.

Dank jullie wel,
Fabiëne, Dirk, Ton, stagiaires, vrijwilligers, donateurs, sponsors, dierenarts, opvangmama's/papa's, delers, alle mensen achter de schermen, een ieder die zijn/haar steentje bijdraagt op wat voor manier dan ook, dank jullie wel namens alle dieren.

Jack is THUIS !!

Wat een fantastisch medium dat Facebook...! Mijn 4e chow op 13 jarige leeftijd helaas in januari moeten laten inslapen, het gemis bleef dus na een half jaar een erkende fokker gevonden: als alles meezit mogen wij rond eind van dit jaar een pup uitzoeken... 

Maar dan trekt een facebookoproep van dezelfde fokker mijn aandacht: 

'Zwarte gecastreerde langhaar reu zoekt tehuis via ACE' ... en als ik de foto's van 'Jack' zie smelt ik... Hij lijkt precies op mijn 2e chow...! 

Een chow chow is doorgaans zeer eenkennig: lief voor het hele gezin maar hecht zich meestal maar aan 1 baas... Ik maak me direct grote zorgen om Jack: wie weet wat hij allemaal voor narigheid en ellende heeft meegemaakt... Als hij wordt geplaatst bij iemand die de eigenwijze eigenschappen van dit ras niet kent zou zijn vertrouwen in de mens onherstelbaar beschadigd kunnen raken! De beslissing was gauw genomen: al komt de onderste steen boven: Jack hoort bij ons ongeacht de komst van een nieuwe pup! 

Op de website stond het nummer van de contactpersoon voor de adoptieprocedure: Odette Ligtenstein, dus haar direct gebeld. Ik kreeg te horen dat er nog 1 gegadigde was en ze legde mij de adoptieprocedure uit: via hun website het aanvraagformulier invullen en dan zou de hoofdverantwoordelijke na beoordeling via email contact met mij opnemen om een afspraak te maken voor een huisbezoek. De volgende dag belde Odette dat de andere gegadigde zich had teruggetrokken en dat Jack voor ons zou zijn zodra het huisbezoek een positieve beoordeling krijgt. Een spannende week volgde waarin druk gemaild werd tussen alle partijen: 

Elvira (hoofdverantwoordelijke van ACE in Nederland), Odette, 

Maureen (opvangadres waar Jack op dat moment zat),  

onze huisbezoekers van ACE en ik... 

En na precies 1 week dankzij inzet van alle partijen mochten wij Jazz zoals wij hem nu noemen ophalen uit Smilde...! 

Fantastisch moment toen hij naar buiten kwam en vrolijk op ons af kwam lopen... We werden helemaal door hem besnuffeld en geknuffeld alsof hij wist dat hij met ons meemocht en nu bij ons hoorde... hij ging eindelijk weer naar huis...! Hij wilde zo graag mee dat hij in de kofferbak sprong toen mijn man daar wat spullen wilde inleggen. Op weg naar huis lag hij op het vloertje aan m'n voeten en na heel even nerveus om zich heen kijken was het goed en ging hij liggen slapen. Hartverscheurend dat zo'n leuke lieve hond sinds zijn vertrek in februari vanuit Spanje al 3 verschillende baasjes in Duitsland heeft gehad, op 3 verschillende adressen heeft gewoond voordat hij naar Nederland kwam dus steeds weer opnieuw moest wennen zich steeds weer hechten aan een nieuw baasje en steeds weer afscheid moeten nemen... Ongelofelijk dat een chow -eenkennig zoals ze zijn- na alle ellende toch zo lief blijft niet beschadigd lijkt en zijn vertrouwen in de mens niet is kwijtgeraakt...

Thuis aangekomen werd in een sprint ons hele huis en de tuin verkend waarna we een stukje met hem zijn gaan wandelen en al gauw werd duidelijk dat Jazz een goed opgevoedde hond is en waarschijnlijk opgegroeid in een liefdevol gezin...

Hij is volgens mij aan zn oogjes geholpen (entropion), loopt lief mee aan de lijn trekt niet doet zijn behoefte op het gras waar het mag, is lief naar andere honden ook al doen ze lelijk naar hem, is lief voor kleine kinderen want hij liep niet weg maar genoot er juist van toen mijn buurjongetje van 3 hem wilde aaien en knuffelen... Gaat netjes voor je neus zitten als hij wat lekkers wil en neemt het mee naar zijn eigen plaats om het daar op te peuzelen...

Alles gaat zo vanzelfsprekend en makkelijk met Jazz dat ik hem de eerste dag al onder de douche heb gezet hem lekker gewassen en gekamd en zelfs dat ging allemaal probleemloos hij vindt alles best...! 

De eerste nacht heb ik bij hem in de huiskamer geslapen: ik op de bank Jazz naast me op de vloer waar hij de hele nacht is blijven liggen... Pas toen het ging onweren voelde ik even zijn natte neus tegen mijn gezicht maar na even knuffelen was alles weer oke en ging hij verder slapen...

Hij heeft zijn eigen plekje in een hoek van de huiskamer waar zijn dikke ribfluwelen mat 1.70 x 1.00 ligt naast de bank waar hij door de glazen pui naar buiten de tuin in kan kijken en ook al neemt hij alle koekjes die hij krijgt mee naar zijn mat hij wil er nog niet liggen: het laminaat is koeler... Overdag heel even alleen zijn als ik boodschappen ga doen is geen probleem hij blaft niet maar snachts wil hij toch liever bij ons op de slaapkamer blijven en daar ligt hij naast ons bed aan mijn kant op de vloer... staat af en toe op om te kijken of mijn man er ook nog is, loopt dan weer terug en gaat weer verder slapen...zo lief...!

Hij is nu bijna 2 weken bij ons maar het lijkt alsof hij zijn hele leventje bij ons is geweest...het voelt goed...het is goed...! 

Een volwassen chow weegt ca 28 kg... Jack woog 15 kg bij aankomst in Refugio/ Spanje en zag er nat en verwaarloosd uit... Nu weegt hij 21 kg en zijn ooit kaalgeschoren vacht wordt steeds mooier en glanzender: je voelt met de dag de nieuwe haarstoppels steeds langer worden en hij trekt alle aandacht van jong en oud als hij parmantig en zelfverzekerd in verende tred voorbij komt lopen... Het enige wat nog opvalt is dat hij niet enthousiast reageert als je na even weg te zijn geweest weer thuiskomt...alsof hij er voor waakt zich teveel aan je te hechten... De eerste paar dagen volgde hij mij overal waar ik in huis was maar dat wordt al minder dus ik heb goede hoop dat ook zijn vertrouwen in het niet meer verlaten worden ook langzaam maar zeker weer hersteld wordt...

Hij is lief naar alle honden dus als straks de nieuwe pup komt hoop ik dat ze nog heerlijke jaren van elkaars gezelschap mogen genieten..!

 De adoptanten schreven dat ik maar een paar foto's moest uitzoeken voor het blog maar kon geen keuze maken dus maar even een kort filmpje van gemaakt. Klik hier om ze te bekijken.

COSITA klein dingetje,....grote allures,...

Lady is weer thuis !!

Ik hoop nog nadere gegevens te krijgen.

Roos en Evelin!!

Roos en Evelin zijn nu al ruim 3 maanden bij de adoptanten.

Heb foto,s van de cockers genomen vanaf het begin dat we ze hebben om er daarna een collage van te maken.
Woezel onze blauwschimmel en tompoes waar ze dikke vrienden mee zijn staan er ook op.
Zie hier het resultaat.....

groetjes helen

Onze magere BARUD heeft het gered,....

Onze gekke Buffy is gek met water,...

Lady ontsnapt bij de Zevenhuizerplas te Rotterdam, aan de kant van Oud Verlaat.

Zondag 27 juli is rond 15 uur Lady ontsnapt bij de Zevenhuizerplas te Rotterdam, aan de kant van Oud Verlaat.

Lady is een zwarte galgo van 1,5 jaar oud. Ze draagt een zwarte halsband met roze borduursel. 

Mocht je meer informatie hebben, neem dan graag contact op met Elvira Kits via 06-46386165.

Willen jullie dit bericht zo veel mogelijk delen?

Adverteren voor ACE op Baasjegezocht.

Zaterdagochtend... adverteren voor ACE op Baasjegezocht. 

Mijn ACE hondje Pimpinella ligt naast mij op de bank en Nadirie (dat betekend kostbaar) kijkt toe en let op dat ik alles wel goed invoer !! Gezellig toch ?

Het is altijd weer een enorme "opkikker" als er op de advertenties gereageerd wordt en helemaal een supergevoel als 1 van "jouw" hondjes ook daadwerkelijk geadopteerd wordt !!

Ik vind het fijn, dat ik ook een klein steentje mag bijdragen voor de lotgenootjes van Pimpinella, die nog geen gouden mandje hebben gevonden...

Groetjes,

Eugenie Engel

( Eugenie is een van de vele onze onzichtbare maar o zo belangrijke medewerk(st)ers die druk voor ACE bezig zijn) !!!!