Pablo is nu zo'n 5 maanden bij ons en heeft zijn plekje goed gevonden. Op de foto's is Pablo te zien in de sneeuw. De sneeuw vond hij heel erg leuk. Rende er in rond en bleef zowaar niet meer kort aan de riem, dicht bij degene die met hem liep, maar ging op onderzoek uit. Je zag hem groeien in zijn zelfverzekerdheid.
Hij is dol op onze houtkachel, waar hij vaak voor ligt te bakken. Als we het deurtje open doen, is hij in staat er in te kruipen, want de kou hier in Nederland valt hem vies tegen.
Door de kou is daarentegen zijn vacht prachtig gegroeid en veel dikker geworden. Het is een git zwart glimmende haarbal. Hij heeft intussen goed geleerd hoe hij moet spelen. Het spelen met onze andere hond, de zachtaardige Boris, vind hij nog eng, want als Boris z'n gekke 5 minuten heeft, let hij niet op waar hij zijn poten neer laat komen en dat was al eens schrikken voor Pablo. Maar hij leert en durft steeds meer. Afgelopen week daagde hij z'n grote vriend zowaar uit.
Het is heel leuk om te zien hoe steeds meer uit zijn schulpje komt. Een aantal weken geleden zijn wij begonnen met lange wandelingen door het bos om de hoek. Heel eng! De eerste wandeling bleef hij weer voornamelijk dicht bij zijn begeleider/ster, maar omdat we de terugweg via het zelfde pad deden, kwam het hem bekend voor en durfde hij wat verder van ons vandaan te lopen. Inmiddels hebben we al zo veel van deze wandelingen gemaakt, dat hij vaak door het dolle heen rondjes om ons heen scheurt door het hoge gras. Een vriendelijke onstuimige labrador is echter nog te veel van het goede en krijgt dan ook demonstratief de tandjes te zien, terwijl de held op sokken zich achter de benen van mijn dochter verschanst.
Ja, het is wennen. De buitenwereld is, zo denken we, niet altijd even vriendelijk en makkelijk geweest voor dit mannetje, maar hij leert en dat is onwijs leuk om mee te maken.
Pablo is ontzettend nieuwschierig. Bij alles wat ik doe, of het nu stofzuigen, DHZ reparaties, koken of de was sorteren is, dit mannetje zit boven op het nieuws, of in het geval van de was sorteren er meer onder.
Inmiddels zijn beide honden zo'n beetje onafscheidelijk en slapen ze vaak gebroederlijk op hetzelfde kussen.
Hij leert alles snel en kan zelfs al een aantal uren, los uit zijn bench samen met z'n vriend alleen thuis zijn. Ook jankt en piept hij niet meer; hij heeft nagenoeg geen verlatingsangst meer.
Soms lopen we ook met beide honden door het drukke centrum hier op een zaterdagmiddag. Eerst vond hij dat eng en trilde dan ook erg. Maar hij komt steeds meer tot rust en zijn neus en nieuwschierigheid wint het uiteindelijk toch. Hij laat zich nog niet door iedereen zo maar aaien, maar als mensen niet bukken, gaat hij toch even stiekem snuffelen.
Het straathondje in hem is nog niet helemaal weg; hij eet nog alles wat hij tegenkomt, o.a. poep (ik denk van marters), zakdoekjes, verpakkingen en zelfs peukjes. Ook "knipt" hij zijn eigen teennagels, ook al doen wij dat nu voor hem.
Kortom, het is een heerlijk kereltje en wij zijn heel blij dat hij bij ons een nieuwe start mocht maken. We kunnen echt niet meer zonder hem.
We hopen dan ook dat alle hondjes die nu nog in Spanje wachten, gauw een veilig, aangenaam en liefdevol thuis zullen vinden.
Groetjes,
Heleen, Christa, Tim en Emma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten