Op 31-07-2010, om ongeveer half elf ’s avonds, kwam Spyke (toen nog Skyper) aan op de luchthaven van Rotterdam. Mager en erg bang. Bang om uit de auto te moeten, bang voor een riem over z’n kop, bang om het huis in te moeten Hij bleef op de voordeurmat liggen en was er niet van af te krijgen.
Als je hem ook maar iets te streng toesprak, kon je dweilen.
Kortom, de start ging wat moeizaam. Maar dat weet je als je aan zo’n hond begint.
Op de avond van aankomst lieten we hem op onze uitlaat plek kennis maken met onze beauceron Balou.
De kennismaking met Balou ging prima, Balou miste onze vorige Spaanse opvang hond, die aan kanker was gestorven, vreselijk, dus een nieuw maatje leek hem geloof ik wel wat.
De volgende dag werd er al samen gestoeid in de tuin. En dat is nooit meer over gegaan.
Ze ravotten de hele dag; in de tuin en bij het uitlaten.
En ’s avonds, op hun rug onder de salontafel, liggen ze nog steeds in elkaar te happen
Spyke heeft zich erg goed aangepast. Hij is erg slim, en leert snel.
Na een paar dagen kon hij al los lopen, en hij luistert goed.
Hij houdt je goed in de gaten, is als de dood dat hij je kwijt raakt
Hij Is zelden nog bang, hoewel je nog steeds niet te streng tegen hem moet praten.
Eten, is het woord wat hij het allerbest verstaat, daar doet hij alles voor.
Hij is vrolijk, en erg lief, kortom, we zijn erg blij met hem.
Fam Elzinga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten