Vanua

Alphen aan den rijn 15 juni 2018

Mag ik mij even voorstellen, Mijn naam is Vanua (Banoea) en vandaag ben ik 15 maanden oud.

Op 7 december kreeg ik ’s morgens vroeg een wollen jasje aan en om 7 uur ging ik, samen met wat vriendjes in een bench, ik mocht samen met een zwart langharig hondje in de ene bench.

Ik begreep er he-le-maal niets van!

De kennel ging in een auto en deze reed een heel eind naar een groot gebouw waar het heel druk was en waar allerlei mensen zich met ons gingen bemoeien. Was ik maar in mijn kennel bij het asiel gebleven.

De Bench werd opgepakt en op een karretje gezet waarna wij naar een groot apparaat met hele grote vleugels werden gereden. Daar waren allerlei meneren die ons optilden en in dat grote apparaat zetten. De deur ging dicht en vervolgens hadden we alleen maar een klein lampje als verlichting. Dat grote enge ding maakte een heleboel geluid en uren later ging de deur weer open en waren er weer andere meneren die ons weer uit de buik van dat enge grote apparaat haalden.

Het eerste wat me opviel was dat ze hier een taaltje spraken waar ik helemaal niets van snapte.

Ik vond het allemaal vreselijk, na weer een ritje op een karretje en weer een gebouw vol met mensen die allemaal druk bezig waren, kwam ik uiteindelijk door een deur heen waar verschillende mensen op ons stonden te wachten.

Twee mevrouwen met een groene bodywarmer lieten ons eindelijk, om half 3 ’s middags, uit de bench, maar wilde ik dat wel? Wilde ik eigenlijk niet liever terug? Het was ook allemaal zo eng en ik begreep die mensen om me heen ook helemaal niet.

Allerlei mensen probeerden heel aardig te doen tegen ons maar we begrepen er niets van, ze spraken ook zo’n rare taal en er was zoveel geluid daar in dat gebouw.

Mijn reisgenootjes hadden daar minder last van en waren een en al enthousiasme maar ik niet, ik bleef liever in de bench.

En toen kwam er een meneer naar me toe, met een riem en een halsband die heel lief tegen me ging doen, maar ja, ik was natuurlijk wel heel achterdochtig en angstig. Die meneer gaf mij water en een koekje en dat vond ik wel weer heel lief eigenlijk.

Mijn nieuwe bazinnetje stond me ondertussen te filmen om mijn toekomstige vriendjes en vriendinnetjes te vertellen dat ik er was.

Nou daar stond ik dan met een nieuwe halsband, een tuigje en een nieuwe riem aan mijn lijf. Die meneer zei, kom we gaan en dat begreep ik natuurlijk niet dus bleef ik maar staan. Na nog een paar keer een kort rukje aan mijn nieuwe riem en nog een paar keer “kom” snapte ik hem en nam ik afscheid van mijn reisgenootjes. We gingen langs allerlei winkels in een heel groot gebouw met heel veel mensen, echt enthousiast werd ik daar ook al niet van. Na mijn rustige leventje in het asiel was dit plotseling wel erg veel van het goede.

En dan sta je plotseling ook nog een keer voor een ding wat vanzelf beweegt en waar de mensen op gaan staan om verder te gaan zonder te lopen.

Nou echt niet, ik vertik het om nog 1 stap verder te zetten. Mijn nieuwe baasje kan het heen en weer krijgen, dan gaat ie maar alleen met dan ding. Mijn baasje nog uitleggen dat we dan bij de auto komen en naar huis kunnen rijden. Nou ook dat was niet leuk, met een auto en naar huis? Mijn huis staat toch in Spanje?

Mijn baasje was niet van plan om onderaan de roltrap te overnachten dus heeft hij mij opgetild en zo ben ik toch nog boven gekomen. Ik moet zeggen die nieuwe baas valt eigenlijk best wel mee, hij helpt me zelfs!

Nou en dan, gaan we door een deur naar buiten en daar is het toch koud, en nat en het waait. Blijft dat nu zo?

Mijn nieuwe vrouwtje zegt dat we even wachten omdat het baas je de auto gaat halen en dan hoeven wij niet zo nat te worden. Toch wel tof en weer een meevaller in mijn nieuwe bestaan.

En daar komt hij dan aanrijden met zijn auto en stopt onder het afdak. Hij doet de achterklep open en daar zie ik een mooie nieuwe bench staan, met een kleed en een kluif! Zo he dat is pas lekker, misschien valt de rest van mijn leven dan ook wel mee.

De klep gaat dicht, de baas en de bazin stappen in en we gaan rijden, voorzichtig kijk ik boven het randje van de achterruit uit naar buiten. Ik zie heel veel regen en heel veel auto’s, wij rijden dan weer door en dan weer langzaam en dan stoppen we weer en dan gaan we weer rijden.

Kan mijn nieuwe baas niet een beetje gelijkmatiger rijden, ik kan haast mijn evenwicht niet houden, dus ben ik maar gaan liggen.

En dan komen we in een grote ruimte met nog meer auto’s en stopt mijn nieuwe baas, hij stapt samen met mijn nieuwe bazin uit. Zouden ze me niet vergeten? Onderweg heb ik alleen maar stilletjes zitten kijken en me verder niet laten horen, had ik dat misschien toch maar wel moeten doen? Je weet het niet he.

Gelukkig, ik zie de baas naar me toekomen en de achterklep open doen, hij doet de bench open en ik mag er uit. Maar dan toch weer die twijfel, zal ik dat nu wel doen?

Mijn baas helpt me en dan gaan we naar een deur waar we wachten. De deur gaat open en we gaan naar binnen. Staan we ik een kleine ruimte waar mijn baas op een knopje drukt, we wachten even en dan gaat de deur aan de andere kant open en gaan we er weer uit. Ik snap het niet, waarom gaan we in deze ruimte en gaan we niet gelijk van de ene deur naar de andere.

Ik weet inmiddels dat dit iedere keer zo gaat als ik met de baas weg ga, of gewoon wordt uitgelaten, maar snappen doe ik het nog steeds niet.

En dan stap ik een huis in waar het lekker warm is en waar het niet regent. Ik zie recht voor mij de bench uit de auto en daar wil ik wel weer in. Mijn baas laat me mijn gang gaan maar even later vraagt hij of ik mee ga. Wat gaan we nu weer doen? Dus ja het is hier rustig en warm dus doe ik maar wat hij vraagt en loop met hem mee.

Komen we in een grote kamer met stoelen, tafels, kasten een keuken en veel geuren van onder andere eten. Zo he, dat is lekker.

Maar dan zie ik een speciaal kleed voor mij liggen, en een voerbak, en een drinkbak en speeltjes. Ik heb eigenlijk nergens zin in maar mijn baas zegt dat het kleed voor mij is. Mijn baas zet me er op en aait me en dus ga ik maar liggen. Eigenlijk best wel lekker zo op dat kleed met twee mensen om mij heen die wat aandacht aan mij besteden.

’s Avonds, ik heb inmiddels mijn portie brokken op, maar ik vind het eigenlijk niet genoeg, mijn baas heeft me al twee keer uitgelaten, gaan de baas en de bazin naar bed en vragen of ik meekom.

Dat is lekker, denk ik, ik mag tussenin! Maar nee, ze nemen me mee naar de bench om me daar met een lekker kluifje in te leggen – ik wordt met een soort kluifje in het riet gestuurd, ha, ha. Nou ja, er is wat te eten en dan vind ik het wel goed dus ga ik lekker liggen kluiven.

De volgende morgen. Ik heb lekker geslapen en mijn baas komt me ophalen voor mijn eerste dag in mijn nieuwe leven, de bench gaat open en ik ben “geremd blij”, de baas doet mij mijn riemen om en we gaan een lekker stukje lopen, dat vind hij dan wel maar ik vind het maar een natte boel in Nederland, maar ja ik doe wat er van me verlangt wordt en wordt daar ook nog eens voor beloond. Dat had ik in Spanje niet, dat is wel weer een positief punt in mijn nieuwe leven eigenlijk.

Mijn bazin vind dat ik wel erg stink na die lange reis in de bench en wil dat ik in bad ga. Mijn baas heeft een bad en hij neemt me mee naar de badkamer, doet mijn halsband af en zet me in het bad. Wat gebeurt er nu weer!

Dan krijg ik een heerlijke straal warm water over mijn lijf en iedere keer dat de straal over mijn kop gaat drink ik er van. Mijn baas doet me inzepen en weer helemaal afspoelen. Dan gaat hij me nog eens met een handdoek helemaal afwrijven – heerlijk, ik lust daar wel pap van.

Hij haalt me uit het bad en ik schud me nog eens lekker helemaal uit.

Volgens mijn bazin ben ik nu een stuk frisser, ze heeft het natuurlijk allemaal weer gefilmd, zo gênant allemaal, in je blootje onder de douche.

Natuurlijk ben ik ook ondeugend en sta steeds met mijn voorpoten tegen de tafel op, tegen het aanrecht in de keuken en ook tegen de baas zelf. Ook heb ik een bankje gevonden wat sterk mijn voorkeur heeft, ik klim daar uitgebreid op en ga uitdagend naar mijn baas en bazin liggen kijken om hun reactie af te wachten. Dat is lachen, dan komen ze met een boze blik in de ogen naar mij toe en halen me van het bankje af. Dat is een leuk spelletje, dat doen we gelijk nog maar een keer.......

Ik snap ook wel dat je buiten moet plassen en poepen, maar die regelmaat van mijn nieuwe baas snap ik dan weer niets van. Als ik aandrang voel sluip ik gewoon achter een bank of een grote bloempot en doe wat ik moet doen. Soms hebben ze het pas de volgende dag door, ha, ha, en dat ruikt het toch lekker in de kamer joh.

Maar ja vooral mijn bazin vindt het helemaal niet leuk en zegt dan tegen mijn baas, “als het zo blijft gaat ze er uit hoor”.

Oei nu moet ik op gaan passen, want terug naar Spanje wil ik eigenlijk niet meer, het leven hier is toch wel lekker. Nou ja het weer kan wel beter maar als we dat vergeten heb ik niets te klagen.

Na een paar dagen komt er visite voor mij, ik vind het best en begroet de mensen vriendelijk. Bij de visite zijn ook twee kinderen die helemaal gek zijn van honden en mij alleen maar willen knuffelen en aaien. Ik hou daar wel van en ga er gewillig voor op mijn rug liggen.

Een meisje knuffelt me zowat dood. Mijn baas zegt dat ze een knoopje heeft en graag in een kennel werkt hier vlak in de buurt waar ze voor kleine hondjes kan zorgen.

Kwispelen deed ik binnenshuis al heel snel. Daar was ik eigenlijk al heel snel niet angstig meer, maar buiten duurde dat wat langer en nog steeds heb ik wel momenten dat mijn staart weer helemaal tussen mijn achterpoten omkrult, het vrouwtje zegt dan dat ik een piemel heb.

Tja, en zo gaat mijn nieuwe leventje voort, steeds nieuwe indrukken, mensen, rondjes lopen en inmiddels ook niet meer in huis poepen en plassen. De start van ieder rondje uitlaten is steeds het zelfde en inmiddels laat ik mijn kontje op de vaste plekken in het gras zakken om mijn behoeftes te doen, met steevast de beloning van mijn baas omdat ik zo’n voorbeeldig hondje ben.

Ik blijf ook netjes met een loshangende riem naast de baas lopen.

Ik zie ook heel veel nieuwe honden tijdens mijn wandelingen en die moet ik allemaal even besnuffelen natuurlijk. Ook zie ik beesten die, als ik er naar toe loop, plotseling de lucht in gaan. Wat zijn dat nu weer voor dingen, daar snap ik helemaal niets van. Ik kom op mijn wandelingen ook hele grote zwarte koeien tegen die wel mijn interesse hebben, maar op veilige afstand – ze blijven gewoon erg groot en eng.

Na dat ik stiekem in een hoek van de kamer mijn behoefte deed, heeft mijn baas me steeds met de riem vastgelegd aan een poot van een tafel. Vanaf dat moment doe ik geen behoeftes meer in huis en mag ik nu ook regelmatig gewoon door de kamer scharrelen.

Ben ook al naar puppycursus geweest en daar ook weer nieuwe kleinere vriendjes ontmoet. Maar ja ik ben nogal eigenwijs, een beetje lomp en snel afgeleid dus wil soms gewoon heel wat anders gaan doen als dat de leraar wil. De leraar zegt dat dit bij mij nog wel even zo zal blijven omdat ik toch een beetje anders ben als de andere hondjes. Maar ik vind het er wel leuk hoor, lekker spelen en rennen.

Mijn baas is alleen een beetje bang dat ik er van tussen ga, maar waarom zou ik? Ik heb het eigenlijk best wel naar mijn zin.

Vuurwerk heb ik ook al gezien, niet van dat zware maar simpel vuurwerk vind ik best wel boeiend en kijk daar graag naar. Soms hoor ik in de verte een hele harde knal en dan schrik ik wel hoor. Maar dan is daar de baas die mij gerust stelt.

Auto rijden vind ik fantastisch en ik heb gehoord van mijn baas dat we over een poosje heel lang met de auto weggaan - jippie!

15 maart heb ik mijn waarschijnlijke eerste verjaardag gevierd en 1,5 week later gebeurde er iets heel spannends.

Het is zover! Ik zie mijn bench in de auto gezet worden en alle andere spullen gaan ook in de auto. Dat wordt leuk!

De volgende ochtend ga ik als een speer de auto in en we gaan rijden. Naar Italië zei het vrouwtje. Nou waar dat nu weer ligt weet ik niet maar het is een heel eind weg.

De bench staat lekker hoog zodat ik lekker rond kan kijken en na een nachtje overnachten in een hotel zijn we dan in Italië.

Daar spreken ze weer een andere taal, ik word daar gek van, eerst Spaans, dan Nederlands en nu weer Italiaans, het is niet bij te houden.

Ik bewaak nu een groot huis met veel gras er om heen en mijn baas heeft een hele lange lijn gemaakt waarmee ik alle kanten op kan, tenminste als ik niet drie keer om een boom heen loop ha ha ha.

Mijn baas gaat wel steeds met mij naar de weg om me uit te laten. Hij wil niet dat ik op zijn gras poep. En dat gaat goed hoor, soms heb ik een ongelukje – och ik ben ook maar een gewone zwerver – maar leer wel dat ik buiten het hek een beloning krijg.

Mijn baas heeft een boer als buurman en daar lopen 3 hondjes aan een ketting rond en daar gaat mijn baas iedere dag een hondenkoekje geven, dat deed hij al toen ik er nog niet was.  Ik vind dat een feest, lekker ravotten met de buurhondjes, ze zijn inmiddels mijn grootste vrienden.

Gisteren naar de markt geweest in Fano. Best wel heel druk daar en dat beviel me minder. Iedere hond die ik tegenkwam wilde ik aanvallen en dat vond mijn baas ook niet zo geweldig.  Op de weg van en naar de auto was er niets aan de hand. Mijn baas denkt dat het kwam door de drukte en de onoverzichtelijkheid voor mij.

Hier ben ik de hele dag buiten en loop als een schaduw achter mijn baas aan. Hij doet van alles, op de tractor gras maaien, snoeien en zo en dat vind ik reuze interessant.

Als er iemand het terrein op komt moet ik altijd even laten horen dat ik er ben, maar als het goed volk is ga ik gelijk voor een aai en een knuffel.

Als er iets te kanen valt ben ik er als de kippen bij, maar ik krijg niets van mijn baas. Ik vind dat wel gemeen hoor, zij zitten lekkere koekjes te eten en ik krijg niets.

Hier in Italië ben ik de hele dag buiten. Mijn baas moet me ‘avonds echt binnen halen want het liefst lig ik de hele dag languit in de schaduw op de koele tegels.

Terugkijkend moet ik zeggen dat ik best wel blij ben met mijn nieuwe leven en dat mijn baas en bazin ook best wel met me kunnen lachen. Het zal wel weer wennen zijn straks in Nederland.

 Samen met mijn Italiaanse vriendje

in de auto

 beetje moe

koele tegels en toch zon op mijn snuit