Vandaag (15 aug 25) was het dan zover. De dag waarvan je hoopt dat die nooit zou gaan komen.
Een half jaar geleden dachten we al dat het op was, maar je krabbelde met de
pijnstillers weer een beetje op.
We hebben nog extra mooie herinneringen gemaakt, maar de laatste paar weken
ging je heel hard achteruit.
Omdat het moment dichterbij kwam, hebben we in de vakantie nog veel dingen gedaan die je leuk vond. Nog een heel klein rondje op de Regte Heide, lekker snuffelen. ‘Even’ naar Den Haag naar het strand, je vond het geweldig! Nog even een keer in de hondenspeeltuin, plons het water in. Afgelopen dagen zijn je hondenvriendjes uit de buurt nog even langs geweest, heb je nog afscheid kunnen nemen van de hondjes bij ‘opa en oma’ en je kattenvriendjes. Maar je lichaam was echt op, de artrose nam het meer en meer over. Lopen en gaan liggen werd elke dag moeilijker.
Joekel, bedankt voor de afgelopen 8,5 jaar dat je in ons leven was. Bedankt voor je gekke fratsen, je trouwheid, je piepjes, je dolle vijf-minuten en alle mooie momenten die we hebben gehad.
We gaan je ontzettend missen, Joekeltje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten