In memoriam Florian

Florian, Floortje, Floortjedoortje, poepsiefloepsie, scheetje... zoveel namen maar we hadden je gewoon koekje moeten noemen. Zoveel vrouwelijke namen ook, we waren onze tijd ver vooruit met onze genderfluide behandeling van ons ventje. Niet dat het hem iets kon schelen hoe je hem noemde, als je hem riep en er stond een heerlijk geurend grassprietje tussen hem en jou, ging hij daar eerst uitgebreid aan snuffelen en als je bleef aandringen kwam hij daarna een keer aangesjokt. Al moet ik eerlijk zeggen dat je ook soms wel gelijk kwam. Meestal stond ik dan verbaasd te kijken en dat ik elke keer trots op je was zegt iets over die frequentie.

In huis luisterde je perfect, dat dan weer wel. Als je bv in de weg lag met dweilen riep ik Tuuttuut en dan ging je braaf drie meter verderop liggen. Tot je na een tijdje in de gaten had dat je beter in je mand kon gaan liggen als het vrouwtje aan het schoonmaken was. Daar kon James, de robotstofzuiger, je ook niet lastigvallen.

Elf jaar geleden tijdens de zoektocht naar een hond zijn we op de website van ACE uitgekomen. Daar las ik voor het eerst over de Mastin Espagnol. Er stond dat Mastins zelfstandige honden zijn die gewend zijn zelf beslissingen te nemen. Perfecte waakhonden met een hart van goud die alles doen voor hun baasjes. Jij hebt die pagina ook gelezen, dat moet wel. Je vinkte alle boxjes af en ik werd al verliefd op jou toen ik nog niet eens van je bestaan wist. Na het lezen over de Mastin gingen we kijken bij de beschikbare honden en toen zagen we jouw filmpje en foto's  Je was een herplaatser van bijna 2 jaar oud en we hebben je voor het eerst gezien bij een gastgezin in Flevoland. Achteraf was ik ook zo naar Spanje gereden voor je maar dit was toch makkelijker. Een paar weken na die eerste kennismaking hebben we je opgehaald en vanaf die eerste dag had je ons geaccepteerd als je nieuwe baasjes. Een hele fijne tijd volgde, heel veel samen gewandeld, gespeeld, je ging mee als we met oud en nieuw met vrienden in een vakantiehuisje zaten, we hebben uren samen gefietst. Jij had daar altijd dubbele gevoelens bij. Het fietsen hoefde niet echt voor je maar halverwege de route mocht je een half uurtje los naast de fiets en dat vond je geweldig. Het was daar vaak modderig of slechter begaanbaar maar ik worstelde me daar altijd doorheen. Moest ook wel om jou bij te kunnen houden maar uiteindelijk genoten we er allebei van.  Ook heb je me in het begin paar keer in de sloot getrokken, waarschijnlijk met de hoop dat ik fietsen met jou ook niet zo leuk zou vinden, maar daar trapte ik niet in. De laatste jaren fietsen we niet meer. Ik merkte dat het te zwaar voor je werd dus vanaf toen alleen nog maar wandelingen die heel langzaamaan steeds korter werden. De laatste jaren liep mijn moeder steeds vaker mee tijdens die wandelingen en ze genoot daar echt van. Ze vroeg of ze jou ook alleen uit mocht laten, zonder mij en hoewel ik dat in het begin spannend vond is dat uiteindelijk fantastisch gegaan. Een bijna 80-jarige vrouw die met een hond van 45 kilo wandelde, mooi gezicht. Natuurlijk ging dit alleen maar omdat Floor niet zo snel meer was en eigenlijk niet meer trok.

Afgelopen maand hebben we je moeten laten gaan omdat je achterpoten niet meer wilden. Onze allerliefste Floortje die we nog wel jaren hadden willen zien schrikken van het vaatwasserlampje op de vloer, die altijd 2 brokjes achterliet na het eten, die altijd op de grond precies achter de stoel van Juul ging liggen tijdens het eten en bovenal de allerliefste hond was voor ons en de mensen die hij als vertrouwd zag. Nadat we wegreden bij het crematorium gaf je ons nog een laatste teken in de vorm van de achterruit van de Agila die eruit knalde ( dat was jij en had niks te maken met Luuk die veel te hard wegspolde met de andere auto op het grindpad). Dag lieve Floor, bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde, je flapoortjes en de kusjes die we van je kregen. We zullen je nooit vergeten ❤.