Het is al lang geleden dat ik Persefore adopteerde. Wat was ze welkom. Ze volgde Pierrot op (die ik ook van ACE had geadopteerd). Ik was een plots alleenstaande vrouw en kreeg te horen dat tijdens mijn werk jongeren door mijn ramen naar binnen stonden te kijken. Had ik voorheen mijn held Pierrot, nu wilde ik wat meer massa met hetzelfde karakter. De keuze voor Persefore was snel gemaakt. Maar die naam…..het werd Toffee. Een knuffelnaam voor een hond met een pikzwart masker, die begrijpelijk wat bedreigend overkomt. Maar wat een lieverd was zij. Oke, katten, NO GO. Ze was 2 jaar oud toen we haar mochten verwelkomen. Uitgemolken tepeltjes, en duidelijk klappen gehad. Wegduiken voor handen, die niks kwaad in de zin hadden.
Ze bleek onze diamant. Was ik ziek (blinde darm ontsteking) dan lag zij naast mij op de bank. Mijn buik likkend. Kreeg ik een peuter van 2 jaar op bezoek en zette ik Netflix op met tekenfilmpjes….zij lag naast de popcorn met maar dikke kop op de schoot van de kleine meid, die lekker friemelde op haar kop en oren.
Ze was mijn kompas, mijn Noorden, Zuiden, Westen, Oosten. Ze was mijn spiegel.
Ze mocht oud worden. Ruim 11 jaar. Toen we haar kregen had ze een maligne tumor op haar schouder. Die hebben we laten wegnemen. En alles was goed.
De kanker heeft haar echter op hoge leeftijd ingehaald. Ze
ontwikkelde een tumor zo groot als een tennisbal op haar longen, en een tumor
even zo groot op haar hart. Ze heeft nooit een krimp van pijn gegeven. Ze wilde
er zo graag bij zijn.
Over the rainbow. Wat een prachthond. Ze was alles voor ons, en wij waren de wereld voor haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten