Ik schrijf het niet graag, maar onze refugio, niettegenstaande we echt alles voor hen doen dat binnen onze mogelijkheden ligt, blijft een tijdelijke gevangenschap. En ook al komen ze buiten met hun verzorgers en worden ze elke dag liefdevol behandeld, het is geen thuis… Het is geen huis, het is geen zetel, het is geen thuis, het is een kooi. Een kooi waar vele hondjes dag in dag uit in moeten leven. Sommigen kunnen dit trotseren, voor anderen is dit zeer moeilijk.
Onze Robinson is al jarenlang een van de vele bewoners in ons asiel. Ik zie hem nog lopen op het strand van La Cala met zijn hele familie, gelukkig en vrij. De gemeente begon een klopjacht achter deze groep Herders en of we hen nu de vrijheid gunden of niet, ze moesten weg. Het dodenstation werd ingezet, net als andere organisaties, maar eens ze gevangen waren brachten ze hen naar ons. Ze moesten weg, dat was een order. Bijna de ganse familie kwam bij ons terecht. De gelukkigen vertrokken naar huis, maar de anderen hebben nooit een thuis gekend… We deden er alles aan om hen te domesticeren, ze verbleven geruime tijd bij een therapeut waar intensief met hen gewerkt werd, maar neen, er kwam amper verandering in. Een voor een werden ze oud, enkelen stierven zelfs in de refugio.
En zo werd onze Robinson een oud ventje bij ons. Vandaag heeft hij staar, loopt hij wat strammer, en krijgt hij de nodige medicatie. Maar wat zal hij vaak dromen van die dartele renpartijen op het strand van La Cala met zijn geliefde familie… Wat zal hij vaak dromen van de vele vrije avonden zonder mensen in de buurt maar met het geluk van zijn familie om hem heen... Hij zit nu al jaren in een kooi, alle dagen hetzelfde… Maanden, jaren gingen zo voorbij omdat de mens besliste dat ze overlast bezorgden en zo nooit meer de vrijheid konden krijgen of ze zouden afgemaakt worden…
Soms denk ik bij mezelf… Wat was nu eigenlijk het beste geweest? Welk antwoord zou Robinson ons geven? Te triest voor woorden…
.jpeg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten