Pelayo werd vernoemd naar het dorpje waar hij als jonge hond gered werd. Hij was een jonge, wilde, onaanraakbare puber, maar doorheen al die jaren dat hij in ons rescue center verbleef, groeide er een band tussen mij en deze wilde en erg bange ziel. Jarenlang leefde hij aan mijn bureel en waren we soulmates. Toen Dirk kanker kreeg en ons uiteindelijk ook verliet, waren mijn hondjes en ons team mijn alles, ze hielden me recht...
Pelayo ging geregeld mee met onze wandelaar, zodat hij wat meer zag dan enkel het asiel en hopelijk zo toch nog een kans zou krijgen, maar toen ze hem op een avond niet op tijd meer naar de refugio kon brengen zette ze hem bij mij thuis af, en toen was het gebeurd... Pelayo leerde samen leven met onze familie viervoeters en ik kon hem niet meer achterlaten in de refugio. Hij heeft extreme verlatingsangst, dus waar ik ga, gaat Pelayo...
Enkele weken geleden kreeg ik ’s avonds een telefoontje, het was de wandelaar… Pelayo had zijn lijn doorgebeten en toen ze hem wilde pakken, was hij geschrokken en gaan lopen. Mijn hart ging tekeer… Ik ben onmiddellijk mee gaan zoeken en roepen samen met vrienden, we gaven niet op. Uren en uren heb ik zijn naam geroepen doorheen de bergen, vermengd met tranen van machteloosheid. Het was ondertussen al pikdonker, en hij kwam maar niet… Tot een geritsel in de struiken ons deed opschrikken... Plots was hij er! Eerst liep hij mij in volle vaart voorbij, de angst in zijn ogen ging door merg en been, maar dan riep ik hem met zoveel kracht, met alles wat ik hem kon laten voelen, dat ik er voor hem was, en toen liep hij recht in mijn armen... Dat moment was een van de mooiste momenten in mijn leven...
Mijn Pelayo gaat nooit meer weg, we zijn soulmates voor het leven! Hij is geadopteerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten