In memoriam Oreo....

Je was dapper, slim en erg mooi. Lief en trouw een echte vriendin. Je was gewend en had bij ons je plek gevonden. 

Ik weet nog goed die dag dat ik jou opgehaald heb in Ede. Je had een lange reis achter de rug. Helemaal vanuit Spanje onderweg naar Nederland nog niet wetend wat je te wachten stond.

Je zat de eerste dagen onder de bank en was bang. Ik zat op de grond om jou vertrouwen te winnen en sprak tegen je. Ik zorgde dat je aan mijn stem wende en probeerde je te paaien met snoepjes van felix. En dat lukte je kwam steeds dichterbij en liet je aaien. Al snel spinde je en kroop je op schoot dicht tegen mij aan. We werden vrienden en je liet zien hoe dankbaar je was hier te zijn. 

Onze poes Miku vond het niet altijd even leuk en dat leverde wat spanning op. Later kwamen wij erachter dat Miku ziek was en verklaarde dit ook haar gedrag. Zij werd toleranter naar je en jullie lagen op het laatst naast elkaar. Je was wat angstig voor mannen maar ook daar wende je aan. Je ging naar buiten in onze tuin en daar genoot je ontzettend van. Je was zichtbaar gelukkig en genoot van naar buiten gaan. Je was speels en eigenlijk nog een tiener. Je gekke loopje met slungel benen en je grappige koppie, je was mooi en lief. Jij was een lieve vriendin en we hadden onvoorwaardelijk voor elkaar gekozen. Wat missen we je en wat doet het zeer. Dat je weg bent en zo oneerlijk en te kort bij ons mogen zijn. Maar nooit zullen wij je vergeten. Zoals onze dochter zegt Oreo is nu een ster en zij is in de hemel. Daar is ze nu gelukkig.