Op 11 januari 2023 was het koud met een waterig zonnetje.
Maar voor ons had een zomerdag niet mooier kunnen zijn dan deze 11e januari.
Vanuit het Drentse Borger reden wij naar de ophaalplek. En wij waren niet de
enige. Er stonden heel wat mensen te wachten tot zij gehaald zouden worden.
Met een grommetje werd Bo in mijn armen geplant. En na de formaliteiten mochten
we gaan.
Eigenlijk ontdooide Bo direct op de achterbank van de auto.
En viel in een diepe slaap.
Thuis aangekomen direct uitgelaten. En dit plekkie is nog
altijd HET plekkie.
Bo was de eerste 6 weken heel stoer. Alles was oké. Pas na
die tijd liet zij haar masker vallen. Bo vond veel dingen super spannend. Dat
hadden wij ook verwacht. De aardverschuiving in haar leven kon niet zonder
reactie blijven. En wij hebben voor veel dingen een oplossing gevonden. Soms is
dat geduldig zijn, soms is dat je aanpassen aan wat zij aankan. Of afleiding
vinden zodat zij merkt dat het niet zo spannend is als zij verwachtte. En heel
veel peptalk. Daar gaat zij goed op.
Maar bovenal zijn wij zo trots op dit meisje. Bo is
aandoenlijk lief en durft stout te zijn.
Gaat met veel plezier mee op vakantie en op visite. Elke dag
naar het bos waar ze holen graaft, en sporen volgt van het wild. Om vervolgens
thuis op de bank in slaap te vallen.
En ja, er zullen bepaalde dingen eng blijven voor haar. Het
belangrijkste is dat we samen kijken naar wat wel kan. En dat is best heeeel
erg veel.
En na ruim een jaar kunnen we zeggen dat het voelt alsof zij er altijd is geweest. En zonder haar is geen optie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten