In de rescue wereld zien we het zo vaak: de lelijkste kant van de mens. Zeker als een erfenis in zicht komt, zijn vrienden en familie plots een hindernis. Zo ging het ook met de finca waar we Aoki, Harris, Garrix, Sonny en Amelie weggehaald hebben. Het was een geweldig stuk land met daarop een grote villa, die in lang vervlogen tijden een prachtige finca geweest moet zijn. Met wat fantasie kon je je inbeelden dat het hier eens een droomplaatsje geweest moet zijn, met zicht op zee en met een typisch Andalusisch dorpje aan je voeten. Idyllische taferelen, maar de realiteit was net iets anders gegaan.
Door een jarenlange vete tussen erfgenamen was de finca helemaal in verval geraakt, en was het de ideale verblijfplaats geworden voor krakers. Die mensen hadden overal honden van straat geplukt die ze dan her en der op het terrein lieten lopen. Vriendschap te over, maar geen geld voor eten, noch verzorging, al was het initieel wel goed bedoeld. Het terrein was één grote rotzooi geworden, van de glorie van weleer was niet veel meer te zien, maar wel van het afval, de ellende en de armoede van deze krakers.
Na al die jaren was nu de tijd gekomen dat de krakers moesten vertrekken. Van de oudere generatie erfgenamen bleef niet veel meer over, en hun kinderen waren overeen gekomen over wat er nu met de finca moest gebeuren. Nu zij aan het geld konden, moest alles vlug gaan, mens en dier moest zo snel mogelijk verwijderd worden onder toezicht van de in de schaduw zittende curator. Maar ook zij waren niet voorbereid op de hoeveelheid honden, katten en ellende die ze daar zouden aantreffen.
Er waren een dertigtal hondjes, de meesten in erbarmelijke toestand. De mooiste waren vlug “uitgedeeld” en degene die niemand wou, waren uiteraard voor ons. Maar voor ons zijn net zij de mooiste, hun innerlijk is wat telt, en het zijn schatjes. Ze zijn ons dierbaar en ze zijn er gek van, bekijk ze maar eens, als je daar niet emotioneel van wordt… En zo waren wij weer even op het toneel om diegene te redden zonder stem. Toen ze de hondjes aan ons over gaven zag je het verdriet in die man zijn ogen, het zijn ook maar mensen, aan lager wal geraakt door wat of hoe, daar oordeel ik niet over, maar hij hield van zijn hondjes… En ook zij moesten van het terrein verdwijnen, want de bulldozers en architecten stonden ongeduldig te wachten…
Aoki
– https://ace-charity.org/honden/honden/22394/
Harris
– https://ace-charity.org/honden/honden/22392/
Garrix
– https://ace-charity.org/honden/honden/22393/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten