Juliana is een van de vele duizenden Podencootjes die gedumpt werd door haar baasje, God mag weten waarom. Ze wist te overleven aan de rand van een urbanisatie, niet ver van de golfbaan van Coin. Mensen begonnen haar dagelijks eten te brengen en zo wist zij daar stilaan een plekje te veroveren, niet alleen als weggegooid jachthondje maar ook als individu. Mensen waren stilaan gewoon aan haar en iedereen die haar lief had bracht eten. Ze konden haar strelen, maar lieten haar daar op straat een bestaan hebben, wat als altijd gepaard ging met voor- en tegenstanders.
Er waren er die het goed vonden en er waren natuurlijk mensen die het ergerlijk vonden om een straathond te zien in hun gold parade. Dus kwam de dag dat wij een telefoontje kregen of wij dringend deze Podenco konden binnen nemen, niet wetende wat er eigenlijk speelde.
Juliana werd gebracht door een Engels echtpaar zeggende dat het gevaarlijk was voor haar waar ze leefde, en wij namen haar binnen. Maar toen begon het. De mensen die haar eten gaven en een huisje hadden gezet wilden haar terug. Wij hadden daar in principe niets op tegen eens ze gesteriliseerd zou zijn en gechipt, dat ze veilig zou zijn indien de dodenstations langs zouden komen om haar op te pikken. Want dat ging zeker gebeuren na de klachten van degenen die niet op haar aanwezigheid wilden toezien. Toen we aan de mensen die haar verzorgden vroegen of een van hen haar op hun naam wilde zetten, want dat is nu eenmaal verplicht, hebben we nooit meer iemand gehoord.
En zo is deze lieverd, want dat is ze nog altijd, bij ons...Wachtend op die ene redder. Juliana is nog bang en onwennig in haar nieuwe leven. Ze zal een baasje moeten hebben die haar weer introduceert in de mensenwereld, in een gezin. Ze is enorm lief en wil wel, maar alles zal zijn tijd vragen. Ze is het alleszins zeker waard, en meer dan dat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten