Dagboek van Fabienne - Vandaag 24 jaar ACE|SHIN! Het verslag van ons bezoek aan het dodenstation.

Deze morgen gingen we naar het dodenstation, een opdracht die ik, hoe ouder ik word, steeds slechter aan kan. Eens daar aangekomen werden we hartelijk verwelkomd door het team daar, ze waren blij dat we er waren, wetende dat wij niet alleen de makkelijke honden redden. Echte rescue zijn voor mij diegenen die weinig kans maken, en zo gingen er ook heel wat mee naar huis. De dierenarts vroeg ons haar te volgen, ze nam ons mee, overal, gang na gang na gang. Het zat over- en overvol, grote, middelgrote, hele grote, zelfs 2 Weimaraners, graat- maar graatmager, en enorm veel Podencootjes. Oudjes, maar ook hele jonge levens zitten hier dag in, dag uit hun lot af te wachten. Gaan ze overleven, gaan ze ooit thuis geraken? Of wordt een spuitje hun laatste zucht?

Het was niet te overzien, geen enkele kooi, maar dan ook geen enkele, was leeg. Moeders met pupjes, mager en zo zielig… Grote honden met troosteloze blik… Sommigen stonden recht met veel enthousiasme, kwamen je hand likken, "neem me mee”, anderen lieten het maar over zich heen komen, stonden zelfs niet op. Moest ik kunnen, er zou geen een achter blijven, maar financieel ben je niet sterk genoeg. Er is zoveel geld in deze wereld dat naar nutteloze kanalen gaat, waarom krijgen rescue mensen als wij niet eens een mirakel over ons heen om al degenen die hier zitten te wachten op de dood, een kans te geven?! Wij vechten voor hen, elk van hen dat in onze handen valt, samen met onze vrijwilligers, ons team, allemaal samen. 

Degenen die hier achter blijven zijn vergeten zielen, waar niemand voor opkomt. Het is niet te geloven dat elk van hen ooit een thuis had, ergens geadopteerd was, en hier zitten ze nu. Hun kille kooi, een koude vloer om op te liggen, het meest goedkope, waardeloze eten, net genoeg om in leven te blijven. Het is een enorm pijnlijke ervaring, die aan je ribben blijft plakken. De achterblijvers staan op je netvlies gegrift. Het is ondraaglijk maar nodig, iemand moet dit doen.

En dan naar de poezen, een engere ervaring kan je je niet indenken. Ze zitten in kleine labokooien, geen van hen staat recht, ze kijken je, diep in elkaar gerold, met angstige ogen aan. Sommigen zitten hier al meer dan een jaar, zo vertelde de dierenarts. Hun verblijf is donker en kil, koud en eng. Hun dagen zijn geteld maar ze worden pas ingeslapen als het vol zit, dat is de nieuwe trend nu. We namen 4 poezen mee, maar we hebben beloofd om nog 10 katjes op te halen volgende week, die we, nadat ze volledig klaar zijn met sterilisatie en vaccins, testen, vrij laten op onze poezenberg. We doen wat we kunnen…

51 hondjes gingen mee, 4 katjes, en volgende week volgen er nog 10 katjes…

Dank aan iedereen die mee werkte aan dit mooie project ter nagedachtenis van mijn geliefde Dirk, een prachtgebaar voor Kerst voor deze geredde zielen! Het is hard maar helaas noodzakelijk, en we zijn blij dat ze bij ons zijn. Nu is het aan ons om hun lot in handen te nemen en hen het allerbeste te bezorgen, een medische controle, hun gezondheid veilig stellen, en tot slot een "geweldige thuis”!

We zetten er onze schouders onder, samen gaat dat zeker lukken!!