Dat de wereld op zijn kop staat, dat hadden we al een tijdje begrepen, maar sinds COVID herkennen we onze eigen wereld niet meer. Alles is anders, mensen zijn nog koeler onder elkaar, het is nog meer ieder voor zich, een mens gaat er vaak echt even bij stil staan.
Maar wat met onze viervoeters die lukraak en om de haverklap op straat staan? Mensen geven zo vlug op, en zorgen er zo voor dat de dodenstations zich opvullen en er massaal moet ingeslapen worden. Het is erger dan ooit… Ja kan geen "sacrificio cero" handhaven als er om het uur een hondje bijkomt dat niet langer welkom is. We zijn allemaal tegen inslapen, maar wat kan je doen, geen mens kan dit nog aan, de duizenden honden, katten, paarden… die dakloos worden. De dodenstations slapen in, het kan helaas niet anders.
Wij als rescue mensen werken dag en nacht om een verschil te proberen maken, onze vrijwilligers trekken samen met ons aan deze kar, alles om hen een tweede kans te geven. Maar hulp krijg je niet van de overheid, ze laten ons hier maar sukkelen en kijken niet eens naar ons om. Spanje spant momenteel de kroon, en natuurlijk, wij die dit hier leven en beleven vechten hier voor hen, maar elders is het net zo, het dumpen van hun viervoeters is te gemakkelijk geworden.
Wij zijn onmetelijk dankbaar voor de adoptanten die hen een tweede kans geven en er ook echt voor gaan. Maar degene die gedumpt worden en waar geen moeite voor gedaan wordt, dat komt bij ons hard aan. Dan moeten we opnieuw voor hen vechten omdat ze weer niet welkom zijn. Deze week kwam er bijvoorbeeld een Mastin terug naar Spanje, naar ons, nadat zij na 2,5 jaar weer op straat belandde. We doen wat we kunnen en vangen op wat we kunnen, maar begrijpen doen we het niet. We denken en doen maar want zij moeten worden opgevangen, want je hebt ze niet gered om weer gedumpt te worden.
Een dier in huis halen vraagt tijd, moeite, inzet, geduld en liefde. Als je dat niet wil investeren, laat ze dan waar ze zijn. Jij haalt hen in huis, en wij vertrouwen op jullie. Het zijn levende wezens mensen, het zijn geen meubelen die je om de haverklap kan vervangen. Onze telefoon staat niet stil, "hebben jullie plaats”, en "hij of zij moet nu weg”, alsof wij kunnen toveren.
Het maakt ons erg verdrietig en het is altijd pijnlijk, daarom nog eens, think before you act! Het zijn levende wezens met gevoelens en als je er niet volledig voor kan gaan, doe het dan niet. Rescue is hard en zwaar voor diegene die het moet uitvoeren, en voor degene die dumpt is het veel te gemakkelijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten