Hij was het pluisje van zijn baasjes en hij mocht overal mee, een mooi wit bolleke, blij als geen ander. Maar toen het echtpaar ging scheiden, belandde Leroy, het witte pluizenbolletje, in een hel.
Om haar (ex-)man het hart uit te halen hield zij het hondje, en liet hem volledig verkommeren op een mini balkon. Ze keek er niet naar om en strafte haar man door het hondje zichtbaar te laten creperen.
Haar ex-echtgenoot kon het niet langer aanzien, maar dit hield dus enkele jaren aan voordat ze het kleine hondje konden bemachtigen, waarna hij naar ons werd gebracht.
Deze verwaarlozing overschrijdt weer eens alle grenzen. Het hondje kwam binnen, gaf geen reactie, had trieste, uitzichtloze oogjes, at noch dronk, het hoeft allemaal niet meer voor hem.
Hij is naar de kliniek gegaan, en de dierenarts wist niet wat hij zag. Zijn oortjes waren gewoon dicht geëtterd, de pijn dat dit beestje moet (gehad) hebben valt niet te beschrijven. Het is gewoon een schande en zoveel, veel meer. Zijn vacht is millimeter per millimeter verwijderd, en zijn oortjes zijn we beginnen behandelen.
Je hart breekt als je dit ziet, het is zo verschrikkelijk. Wat een mens ben je als je dit kan doen, het monsterachtige voorbij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten